„Nagle Merry wyczuł zmianę, tym razem bez wątpliwości. Wiatr dmuchał mu prosto w twarz. Dzień się rozwidniał. Daleko, bardzo daleko na południu można było rozróżnić chmury, majaczące niewyraźnie odległe szare kształty, skłębione, podnoszące się ku górze; za nimi jaśniał poranek” – zamiast po prostu napisać parę zdań o tym cholernie szczęśliwym zwycięstwie Tottenhamu nad Etihad, straciłem mnóstwo czasu na przeglądanie „Władcy pierścieni” w poszukiwaniu tego akapitu, opisującego moment, w którym jeźdźcy Rohanu mają włączyć się do bitwy na polach Pelennoru. Nagle Merry wyczuł zmianę… nic się jeszcze nie stało, do końca misji Powiernika Pierścienia było jeszcze bardzo daleko, a i sama bitwa nie została jeszcze rozstrzygnięta, a przecież coś się zmieniło, tym razem bez wątpliwości.
Kibicowi Tottenhamu cholernie trudno w to uwierzyć. Tyle razy wydawało mu się, że cel jest tuż tuż, że udało się zbudować drużynę, że drużyna nie zmarnuje okazji, która przed nią stanęła, a potem kończyło się jak zwykle, i to w okolicznościach raczej komicznych. Nieświeża lazania. Triumf Chelsea w Lidze Mistrzów, pozbawiający czwarty w lidze Tottenham szansy występu w tych rozgrywkach w następnym sezonie. Pogłoski o objęciu przez Harry’ego Redknappa posady trenera reprezentacji. Nagłe przyspieszenie Arsenalu. Centymetr czy dwa, dzielące Jermaina Defoe od przyłożenia nogi do piłki na tym samym Etihad w 2012 roku, przy stanie 2:2, a kilkadziesiąt sekund później karny dla gospodarzy i gol Balotellego – Balotellego, który dziesięć minut wcześniej powinien był wylecieć z boiska za nadepnięcie na Scotta Parkera… „Lads, it’s Tottenham”, „So Spursy”… Futbol był okrutny masę razy, tak często, że z każdym kolejnym zdaniem waham się, czy nie wykreślić pierwszego.
„Nagle Merry wyczuł zmianę, tym razem bez wątpliwości”… Ale zaraz, zostało dwanaście kolejek do końca, mnóstwo okazji do wywrotek. Trzeba grać w pucharach: za dużo tych meczów, potencjalnie nawet trzynaście więcej od Leicester. Intensywność, z jaką piłkarze Mauricio Pochettino biegają za rywalami, jest nie do utrzymania; to niemożliwe, żeby w kwietniu nie byli już kompletnie wypaleni… No i wyobraźcie sobie, że Kane albo Lloris złapią kontuzję (dzisiaj nie musieliście sobie tego nawet wyobrażać – obaj leżeli na boisku i wyglądało na to, że potrzebują pomocy lekarza)…
Żeby było jasne: nie mówimy o mistrzostwie kraju, bo Arsenal czy City moim zdaniem wciąż mają na nie większe szanse, lepszych piłkarzy i bogatsze know-how. Mówimy o tym, żeby na finiszu nie wyprzedził nas jakiś Manchester United (niech Bóg broni, żeby Mourinho zastępował van Gaala jeszcze w tym sezonie), albo jakiś Liverpool czy nawet rozpędzona Chelsea. Mówimy o obronieniu miejsca w pierwszej czwórce.
No to co z tą zmianą, dobrą zmianą w dodatku? Przecież świadczą o niej wszystkie statystyki. Piłkarze Pochettino najwięcej biegają, najwięcej robią wślizgów, nawet faulują najczęściej, co skądinąd nie znaczy, że grają jakoś brutalnie, tylko po prostu grają wysoki pressingiem, na całym boisku walcząc o odbiór piłki. Najlepiej się bronią, najmniej tracą goli, a przy tym świetnie atakują (bilans bramek to dwadzieścia siedem na plusie). W końcu zaczęli wygrywać mecze, które dotąd remisowali – takie, w których ich ogromna przewaga w posiadaniu piłki nie przekładała się na wykańczanie stwarzanych sytuacji. Tutaj także w pierwszej połowie zdominowali gospodarzy, a ja drżałem, że Manuelowi Pellegriniemu i jego podopiecznym tylko w to graj, bo zaraz londyńczyków skontrują i tyle tego będzie.
Owszem: na prowadzenie wyszli szczęśliwie, jak dla mnie nie było karnego, a przynajmniej uważam, że większość sędziów by go nie podyktowała. Z drugiej strony: kiedy Iheneacho strzelił wyrównującą bramkę, mecz zaczynał się niejako od nowa, a psychologicznie to MC miało przewagę. Nic nie stało na przeszkodzie, by City poszło za ciosem. Zmiana w tym sensie polegałaby również na tym, że po utracie prowadzenia ten zespół nie spuszcza głów, tylko dalej gra o zwycięstwo. Pewny siebie, młodzieńczo bezczelny (autor zwycięskiej bramki, Eriksen, skończył dziś 24 lata – tyleż wynosi średnia wieku całej drużyny, najmłodszej w Premier League), kompletnie niespeszony faktem, że gra na stadionie, który w ostatnich latach był dla niego tak pechowy, albo tym, że w szeregach rywali są – po raz pierwszy od sierpnia razem – Kompany, Aguero, Silva i Yaya Toure. Ruchliwszy. Bardziej zdecydowany. Lepiej zorganizowany w momentach, kiedy po błędzie kolegi trzeba było ratować sytuację. Zdarzało się w pierwszej połowie dobremu skądinąd Dembelemu przegrywać fizyczną konfrontację z Toure, ale Alderweireld i Wimmer nadążali z asekuracją. Młody Austriak, zastępca Vertonghena, kolejny raz dawał sobie radę: miał siedem wybić i trzy przechwyty, za to ani jednego wślizgu, co może świadczyć o tym, jak dobrze się ustawiał (a z piłką przy nodze czuł się równie komfortowo jak Belg: z 69 podań miał 65 celnych).
Marudziłem w przerwie, że choć Pochettino dobrze wymyślił, by przy generalnym skupieniu gry w środku i na prawej stronie szybko przerzucać piłkę do atakującego lewego obrońcy (miał dużo miejsca, bo Silva zwykle nie angażuje się w pracę defensywną), to Rose dośrodkowuje o wiele gorzej od pozostającego dziś na ławce Daviesa. Marudziłem, że Son zbyt łatwo traci piłkę i że wolałbym widzieć w jego miejsce Lamelę. Później jednak nie mogłem się nie zachwycać faktem, że przy stanie 1:1 trener Tottenhamu zdecydował się na ofensywną zmianę – wprowadził w miejsce Alliego Lamelę, a nie np. Masona, i że Argentyńczyk przeprowadził wkrótce tę tyleż kapitalną, co typową dla wertykalnie grającego Tottenhamu akcję wykończoną przez Eriksena.
O Duńczyku mówiono w ostatnich miesiącach raczej krytycznie: bywał często zmieniany albo siadał na ławce, w mediach powtarzano, że jest niezadowolony z pozycji na lewej stronie i że wolałby grać jako „dziesiątka”, ale podobnie jak w pierwszej fazie sezonu Dembele, on również się przełamał: w ostatnich pięciu meczach strzelił trzy gole i miał dwie asysty. Co byłoby jeszcze jednym dowodem zmiany: zamiast kupować, Pochettino swoich piłkarzy wytrenowuje, zachowując przy tym równowagę w drużynie i pozbywając się zawodników sprawiających kłopoty. Na transferach budujący stadion Tottenham ma 6,3 mln funtów czystego zysku, a kiedy prezes pytał przed sezonem menedżera, czy naprawdę nie potrzebuje defensywnego pomocnika, Argentyńczyk miał odpowiedzieć, że woli przyuczyć na tę pozycję Erica Diera. Efekty widzimy – i tak samo widzi je Daniel Levy, który oby w najbliższych tygodniach przedstawił Pochettino nowy, lepszy kontrakt.
Postawię tu kropkę, chociaż dopiero zaczynam się rozpędzać. „Merry wyczuł zmianę, tym razem bez wątpliwości”. Będą jeszcze okazje, by wrócić do tematu. Piątego marca na przykład, kiedy na White Hart Lane przyjedzie Arsenal.
PS. Miałem zrobione notatki do tekstu o meczu Arsenal-Leicester; może wrzucę potem w komentarzach albo zaczekają na lepszy moment. Chyba mnie rozumiecie 😉
pięknie:)
Miejsce w pierwszej czwórce może nie dać LM.
Ale mówienie o miejscu w pierwszej czwórce w tym momencie to jest jednak – poniekąd zrozumiały – minimalizm.
Zaza, mais non tu n’es pas a la bourre, juste un peu debordee comme tout le monM.edichele, ca ne m’etonne pas qu’elle ait plu, cette recette est vraiment facile a suivre et authentique.
O que o Corinthians tem a ver com isso ? Vc é palmeirense e tem todo o direito de emitir sua opinião, mas deixe o Corinthians de fora disso. Poderia comentar por exemplo, se acha justo o Palmeiras ter 2 tÃtulos de campeão brasileiro no mesmo ano. É um bom assunto, não.
This is a terrific article. You make sense with your views and I agree with you on many. Some information got me thinking. That’s a sign of a great article.
That’s the thinking of a creative mind
Armia Rohanu, nie Gondoru. życzę majstra;)
Poza tym cytat niezwykle trafipny
Zacny cytat, ale chodziło bodaj o armię Rohanu, z którą podróżował Merry, lub, jak kto woli Radostek;-)
Piór?
Piotr?
Jesteście czujni jak Gandalf. Już poprawiam.
Derby Londynu będą w tym roku miały zupełnie inny wymiar.
’Takiego’ wymiaru derbów ja nie pamiętam, szczególnie wiosennych. Historia na naszych oczach.
Chyba kazdy fan Kogutów ze sto razy juz uzył słów: „nie chcę zapeszac, ale …” -więc, nie chcę zapeszać, ale tu dzieje się cos >podobnego< do Klasy'92, niesamowitą ekipę zebrał tam Pochetino.
City dziś dużo lepsze niż tydzień temu z konfrontacji z Lester. Dużo okazji zmarnowali, nie mieli szczęścia w wykończeniach. Nawet Otamendi, wg mnie najgorszy stoper w TOPn (n=5, a może nawet n>5) miał dziś dwie dogodne sytuacje. Gdyby taki koleś nam wcisnął bramkę to to by dopiero bolało (właśnie, Balotelli w tamtym meczu w 2012, albo ostatnio Flamini w CoC – pamiętacie to?). Co tu kryć: obydwa nasze gole padły „z niczego”; na pewno nie przypadkowe, ale nie z wypracowanych akcji. (Bezczelność Kane’a by strzelić w środek bramki jest oburzająca!) Remis (nawet przy stanach 0:1, czy 1:2) to było moje marzenie. A jednak udało się wygrać z czego się strasznie cieszę, łącząc pozdrowienia dla starych i nowych (a tych będziemy mieć coraz więcej 🙂 ) kibiców Spurs!
Panie Michale , jeżeli naprawdę obawia sie pan Liverpoolu i Chelsea , to proponuje wprowadzić odrobine prostej matematyki do wyścigu o Top 4. 🙂 Liverpool i Chelsea wygrywając wszystkie swoje mecze do końca ( co jest oczywiście niemożliwe ) zdobyłyby odpowiednio 74 i 69 punktów . Chyba nikt przy zdrowych zmysłach patrzac na obecna gre Kogutów nie watpi w to ze drużyna Pochettino zdobędzie ponad 70 pkt. No chyba ze ktoś nazywa sie Michał Okoński 🙂 pozdrawiam i życzę świętowania w maju !
z tą odmianą nazwisk byłbym ostrożny – sprawdziłeś to Michale?
Jeśli zdarzało się „dobremu Dembelemu przegrywać fizyczną konfrontację z Toure”, to może z „Tourem” w takim razie?
Jak znalazł pasowałoby „…z Turem”;)
Swoją drogą po prostu pięknie gra drużyna Pochettino.
Gratuluję, Michale! I Tottenhamu, i Cracovii.
Nie miałbym nic przeciwko, gdyby północnolondyńska rywalizacja stała się walką o mistrzostwo!
A jeśli – okoliczności bardzo mało prawdopodobne – Man Utd wygra Ligę Europy? Albo Chelsea Ligę Mistrzów (mało prawdopodobne, ale w 2012 było jeszcze mniej)? Czy wtedy tylko mistrz i wicemistrz wejdą do LM w przyszłym sezonie, jako że zwycięzcy LM i LE się zakwalifikują, a mogą nie być w top 4?
Słusznie miejsce w top4 może na wiele sposobów nie dać szansy gry w LM.
Z tego co mi wiadomo, zwycięzca LE dostaje dodatkowe miejsce w LM, skutkujące tym, że z danego kraju może wystąpić 5 drużyn w LM jednocześnie.
Natomiast zwycięzca LM spoza TOP4, zajmuje miejsce 4 drużyny.
Czyli w teorii możliwa jest powtórka sytuacji z sezonu bodajże 2005/6 kiedy Liverpool skończył ligę rok wcześniej na 5 miejscu będąc zwycięzcą LM, a jako, że nie było opracowanych procedur na taką sytuację, to pozwolono 4 wtedy Evertonowi wziąć udział w eliminacjach do LM (które przerżnął z Villarealem Pellegriniego… późniejszym półfinalistą z tego co pamiętam).
Sevilla wygrala LE i grala automatycznie w LM taka teraz jest nagroda za wygranie LE i nie ma to wpływu na ilość ekip z danego kraju. Co innego w przypadku gdy LM wygra ekipa spoza TOP 4.
Odchodząc od tematu ,odniosę się do sytuacja z Garym Nevillem w Valenci,a mianowicie po raz kolejny mamy ukazane to czym się różni teoria(w tym ocenianie z fotela) od praktyki.W mediach sprawdzał się znakomicie ,wielu podkreśla jego fantastyczne czytanie gry,trafne uwagi,znakomite analizy spotkań itd.Jednak wchodząc do będącego w kryzysie zespołu i tknięcie w niego…czarnej dziury to niespecjalna sprawa.Generalnie jak się słucha jego wypowiedzi to bije z nich brak „przekonania o własnej grzeszności”,a to u ludzie cecha najgorsza ponieważ zabija krytycyzm rozwojowy(przepraszam za „pseudo filozofowski „dobór słów).Człowiek pokorny to człowiek silny, który wyciąga wnioski i czuje duszą co należy robić,a duszy oszukać się nie da.Natomiast niektórzy wpadają w pułapkę matematyki uważając,że wszystko można wyliczyć i robią z siebie bioroboty (np. Benitez) doprowadzając niekiedy wszystko do paranoicznego aburdu
IMO, ta swietna pozycja i forma Totkow moze okazac sie kluczowa w kwestii wygrania ligi orzez arsenal. Zawsze uwazalem ze w poprzednich latach brakowako im takiej dodatkowej motywacji aby osiagnac sukces. Teraz widzac ze Spurs depcza po pietach liderowi, arsenal powinien stanac na glowie by skonczyc sezon przed nimi, czyli na poole position. Przynajmniej mam taka nadzieje. Zobaczymy czy kanonietzy maja. Jeszcze TEN charakter po bezposrednim starciu w marcu.
właściwie to krajowych pucharów nie gram, ale tak dla sportu postawię 1 zł 🙂
Arsenal Hull X2 kurs 2,35
Watford Leeds X2 2,14
Reading WBA 0 2,85
B’mouth – Everton 1 3,05
B’burn – WHU 2 2,25
Tott CP X 3,65
Chelsea MC x 3,45
Shrewsbury MU hmm… ciężka sprawa, jednak – dlatego że nie znam ani jednego gracza Shrewsbury, ale wiem na co stać MU kurs 7
kurs 8670, ale szanse na to, że się sprawdzi raczej mizerne 🙂
Ja tym razem postanowiłem zagrać przeciwko drużynom, które w środku tygodnia grały w Europie. Zobaczymy, co z tego wyjdzie.