Nie mam słów. Serio. Wyczerpały mi się narracje. To, co przed chwilą obejrzałem, nie pasuje do mojego dotychczasowego doświadczenia z tą drużyną. To znaczy pewne elementy niby pasują, ale nie do końca. Weźmy na przykład bramkę straconą w drugiej minucie, a poprzedzoną całym katalogiem błędów, wśród których jest i niecelne podanie na własnej połowie, i faul w strefie, w której kapitalnie wykonującemu stałe fragmenty gry Juventusowi nie można było prezentować rzutów wolnych, i gapiostwo w kryciu kluczowego zawodnika ofensywy rywala, i jeszcze pech, bo przecież Higuain w momencie podania był na minimalnym spalonym. Albo weźmy bezsensowny faul Bena Daviesa, po którym w dziewiątej minucie pada drugi gol dla gospodarzy. Albo weźmy inny bezsensowny faul, Auriera tym razem, w ostatniej minucie pierwszej połowy, i drugiego karnego dla mistrza Włoch. Wszystko to bierze się przecież wprost z katalogu przeżyć, które kazały mi tytułować tego bloga „Futbol jest okrutny” i konstruować niezliczone w jego dziejach wpisy na temat drużyny wywracającej się na prostej drodze. Cały Tottenham, cały on, tak ciężko pracował, żeby znaleźć się w tym miejscu, po to tylko, żeby samemu, przez nikogo nie poganiany, to miejsce opuścić – a raczej zlecieć z niego z wielkim hukiem. Przecież wierzyć w comeback z Juventusem, uosobieniem solidności, zwłaszcza w defensywie, drużyną nietracącą bramek, drużyną doświadczoną, od lat grającą w Lidze Mistrzów, z czego w ciągu ostatnich trzech sezonów aż dwa razy w finale, wydawało się szaleństwem – zwłaszcza po tym, jak wyglądały pierwsze minuty, w których goście zaczęli jednak dochodzić do głosu. Niepodyktowany karny po wejściu Benatii w Kane’a. Kapitalna interwencja Buffona po główce napastnika Tottenhamu, o której myślałem wtedy, że będzie ostatnią taką okazją w meczu – nic, tylko spuścić głowę i czekać na kolejny cios.
No owszem: wiem niby, że Tottenham Pochettino różni się od tylu znanych mi Tottenhamów. Że nie poddaje się łatwo, że próbuje odrabiać straty, że wierzy w siebie i w swoje możliwości. Ale w Lidze Mistrzów? Z takim rywalem? Po takim początku? Po tym jak jeszcze wcześniej, podczas losowania stron przed pierwszym gwizdkiem sędziego, Buffon niby z sympatią, ale przecież dość bezceremonialnie poklepywał Llorisa, pokazując mu, gdzie jest jego miejsce i kto naprawdę rządzi na tym stadionie? Po tym, jak w dziesiątkach meczów obserwowaliśmy, jak z przewagi w posiadaniu piłki nic nie wynikało, a podopieczni Mauricio Pochettino jałowo podawali ją wokół pola karnego rywala?
Nie mam słów, znacz
y. Ale mam bohaterów. Dembelego przede wszystkim, którego kariera w pierwszych miesiącach tego sezonu wydawała się już zmierzać ku końcowi (opowiadano nawet, że odejdzie zimą, potencjalnych nabywców Belga szukając zresztą we Włoszech) i o którym Mauricio Pochettino mówił, że na jego zdrowie po serii kontuzji trzeba chuchać i dmuchać, a który zagrał właśnie czwarte spotkanie w ciągu kilkunastu dni, w każdym z tych spotkań będąc jeśli nie najlepszym, to jednym z kilku najlepszych na boisku (Pogba, widziałeś?). Sposób, w jaki zabiegał dziś trzech środkowych pomocników Juventusu, jak rozbijał ich ataki i jak kontrolował ataki swojej drużyny, jak dyktował tempo, zasługuje na pióro lepsze od mojego, pozwolę więc sobie jedynie na podanie garści statystyk. 116 kontaktów z piłką, 99 podań (95 % celnych), w tym dwa kluczowe, 7 udanych dryblingów (86 %), 4 wślizgi (100 proc.) i przechwyt. „Łatwo grać w tej drużynie. Wszyscy świetnie przygotowani fizycznie, ten sam trener, ta sama filozofia” – mówił po zwycięstwie nad Arsenalem, i nie było to jego ostatnie słowo.
A cóż powiedzieć o Lameli, wracającym do gry po kilkunastomiesięcznej przerwie spowodowanej kontuzją biodra? Nie dość, że wrócił, nie dość, że odzyskał formę, to dostał szansę gry w takim meczu, kiedy wszyscy spodziewali się Sona, i nie zawiódł – walcząc na całym boisku (5 wślizgów, 1 przechwyt, 6 odzyskanych), a do tego udanie dryblując, kapitalnie zagrywając z pierwszej piłki, będąc mniej od Koreańczyka przewidywalnym i mając 87,5 proc. celnych podań. A o Eriksenie, którego podanie do Kane’a w pierwszej połowie zasługiwało na asystę, a który strzelił drugiego gola? O Allim, asystującym przy pierwszej bramce? Nie chcę Was zamulać statystykami, ale obok każdego z tych nazwisk udane dryblingi wyskakują na równi ze wślizgami i przechwytami, strzałami, wykreowanymi sytuacjami.
Wszyscy wiemy, jaki jest Juventus. Solidny w defensywie, niemal nietracący goli i bezlitośnie wykorzystujący swoje sytuacje w ataku. Kiedy ostatni raz ta drużyna znalazła się pod podobną presją? Kiedy musiała grać cofnięta aż tak głęboko, patrząc jak linię środkową przekracza nawet para stoperów gości? Kiedy ostatni raz roztrwoniła dwubramkową przewagę na własnym stadionie? Kiedy ostatni raz wszystko, co dobre spotkało tę drużynę w jakimś meczu, było wyłącznie skutkiem prezentów od przeciwnika?
Zostawiam Was z tymi pytaniami. Owszem, zdaję sobie sprawę, że tym razem nie była to maszyna i że zwłaszcza Serge Aurier zagrał fatalnie (ale na szczęście dostał żółtą kartkę i w rewanżu nie zagra). No i dobrze: maszyny nie mają charakteru, a Tottenham ma. Takich doświadczeń się nie zapomina. Jest się do czego odwołać w przerwie meczu, podczas którego nie idzie. Jest na czym oprzeć nową opowieść. Jeśli zsumować wszystkie aspekty – relatywnie niewielki budżet, filozofię trenera i osobowość środkowego napastnika, który sam już mówi o tym, jaką inspiracją jest dla niego człowiek jednego klubu Francesco Totti; postępy dokonane w ostatnich latach, styl gry, młodość, odwagę, głód sukcesu – trudno dziś w Europie znaleźć fajniejszą drużynę do kibicowania.
Na co dzień kibicuję Liverpoll’owi. Ale dziś Spurs mnie zachwycili. Po 9 minutach 2:0 i praktycznie można już myśleć o powrotnym locie do Anglii. A ONI nie! Grali swoje, walczyli i wydarli to, co było możliwe!
Wspaniały mecz, wszpaniała drużyna, choć dalej ścieskam kciuki za ” The Reds”…
Najbardziej symptomatyczna wydala mi sie koncowka, gdy Stara Dama teoretycznie powinna byla gonic wynik, a w praktyce chlopaki musieli sie dwoic i troic by wyjsc z wlasnej polowy 🙂
Ja przy początkowym 2-0 byłem dziwnie spokojny, czułem że ta przewaga nie wynika z różnicy klas między drużynami, a po prostu z chwilowego szczęścia Juve – poza wymienionymi błędami defensywny wspomniałbym jeszcze o Llorisie, który oba bramkowe strzały miał na palcach. Trzymam kciuki za Spurs bardzo mocno, należy im się ten awans za lata pecha.
Jeszcze takie przemyślenie: czy tylko ja mam wrażenie, że Buffon był złym wyborem na ten mecz? Przy obu bramkach nie był bez winy, a i przy główce Kane’a bardziej zawinił napastnik niż uratował Gianluigi. Wg mnie Szczęsny zaprezentował by się lepiej.
Nie bardzo rozumiem, w czym, przy pierwszej bramce zawinił Buffon?
Ale jeszcze bardziej, nie rozumiem, skąd bierze się taka moda na deprecjonowanie bramkarzy, tak jak robisz to Ty pisząc, ze bardziej zawinił Keane niż uratował Buffon, tak jak robią to komentatorzy mówiąc „strzelił prosto w bramkarza”, czy tak jak wczoraj podczas tej sytuacji, komentator Canal+, mówiąc mniej więcej to samo, co Ty powiedziałeś.
Ja powiem tylko, że jestem pod wielkim wrażeniem gry Tottenhamu wczoraj. Oczywiście w obronie boczni zawodnicy trochę odlovrenili, ale Pochetinno z tych chłopców robi mężczyzn.
Panie Michale,
a może by tak jakieś przemyślenia na temat sytuacji w United? Bo jestem ciekawy Pana opinii na temat tego co Mourinho wyczynia w tym klubie, poziomu motywacji zawodników, taktyki i widoków na przyszłość.
Bo sytuacja w Spursach jest klarowna – jeśli tylko Pochettino zostanie, to przyszłość tej drużyny maluje się w jasnych barwach i nie ma się tu nad czym zastanawiać 😉 chociaż wciąż mnie drażni fakt, że Levy wyciągnął go z Southamptonu… Tak dobrze oglądało się grę tego zespołu (zresztą pod wodzą Adkinsa również).
Zazdroszczę jak …. (cenzura).
W Newcastle nawet Maurizio by nie pomógłprzy takim podejściu właściciela.
Kto jak to ale Ty, piszący tyle razy o tym jak niebezpiecznie jest prowadzić 2-0, powinieneś być umiarkowanym optymistą. Oczywiście, że Juve u siebie itd ale za mocne te Koguty są w ofensywie, żeby nie ukłuć.
Rewanż zapowiada się jak przedwczesny finał.
PS
1.Urodzinowe uściski dla Jerzyka.
2. Probierz chyba wzoruje się na Maurizio (mają te same inicjały!). Oczywiście, że nigdy się do niego nawet nie zbliźy sportowo ale wczorajszy remis Pasów z Legią (0-0 po kapitalnej grze) jako żywo przypominał obecne wyczyny przyjaciół z WHL.
Przeczytałam pański artykuł w Tygodniku Powszechnym ” Powiedział, jak premier w Monachium” i muszę żądać panu pytanie , czy jest pan pewien tego o czym pisze ? Wg Pana nie należy stawiać polskich sprawców żydowskimi ?! A, ja Odpowiem…nie koniecznie . Twierdzi pan, że Żydzi do tego typu poczynań byli przymuszeni przez Niemców , a Polacy nie . Nic bardziej durnego nie mogl pan napisać , o Narodzie któremu za pomoc Zydom była przewidziana śmierć. Znane są przypadki, kiedy Polak wydał Żydów tylko dlatego, że chciał uchronić siebie i swoją rodzinę przed śmiercią, czy to nie jest równoznaczne z postawą Żydowskich policjantów na usługach Niemców? Dla mnie postawa Żydów jest jeszcze ohydniejsza, bo ratowali swoje życie, za cenę swoich rodaków. Mam jeszcze pytanie , czy zna pan choć jednego Żyda który oddał lub naraził życie dla Polaka ? To, co teraz ukazuje się w mediach Izraelskich i USA potwierdza ,że ustawa IPN jest potrzebna . Gdyby z polskiej strony wylano tyle klamst i ścieków na Żydów , Polska przestała by istniec ! Nie ma w tym zera wzajnisci , bo słowa premiera , bez względu na to , czy potrzebnie wypowiedziane , to były przecież tylko prawda.
Ło matko, a co to za farmazony????
Blog o piłce a tu takie mądrości?
To chyba nie miejsce, c’nie?
Po pierwsze. Panie Michale jak długo jeszcze tego milczenia?!? Ważne rzeczy w lidze angielskiej się dzieją a Pan nie wstajesz? Za pióro nie chwytasz?….
Po drugie pyszny cytat z Guardiana: „Sigmund Freud defined the basis of all horror as an uncertainty as to whether something is alive or dead. And this is surely the fascination with Arsenal…” Doprawdy trudniej chyba byłoby trafniej spuentować to, co się aktualnie dzieje z Kanonierami. Cały artykuł tutaj:
https://www.theguardian.com/football/2018/feb/26/zombified-arsenal-lack-obligation-to-be-in-love-with-idea-of-winning
Thanks michalokonski for this inspiration, you have talked about forex. Is this a scam?
No tak teraz wszystko staje się jasne i cała historia się zazębia:)a mam na myśli sytuację z Grzegorzem Rasiakiem i jego mimo wszystko mało udaną przygodą w Tott. W końcu wiadomo jakiej narodowości jest duża grupa kibiców Spurs a i właściciel i prezesi też przez lata jawnie się do niej przyznawali. Teraz jest jasne , że kupili Pana Grzegorza po to by najzwyczajniej poniżyć go a co za tym idzie złamać Polakowi karierę:)))))
😀
A zawodnik o nazwisku Mason w tym klubie ??? Trener czasami dawał mu wolną rękę, licząc na jego kreatywność w pomocy i co nam z tego wychodzi – freemason!!! Przypadek? Nie sadzę…
No to już teraz wszystko jasne i zupełnie inaczej w świetle tych faktów wygląda historia z bardzo udanym choć z profesjonalnego punktu widzenia zupełnie nieuzasadnionym pobytem w Tott Klinsman a, Freunda i Christiana Zige