Tottenham ciężko doświadczony

1 odpowiedź

„Doświadczenia nie da się kupić”- powiedział Antonio Conte na konferencji prasowej po meczu z Manchesterem City, w którym jego drużyna prowadziła do przerwy 0:2, żeby ostatecznie przegrać 4:2, po czym uśmiechnął się gorzko i dodał: „No cóż, da się kupić doświadczenie”. Sens tej wypowiedzi był oczywisty: Włoch pracuje z drużyną niedoświadczoną i w klubie, którego prezes nie chce go wesprzeć, kupując mu zawodników rutynowanych – takich, z którymi mógłby walczyć o najwyższe cele teraz i od razu.

Rzecz w tym, że obie części wypowiedzi włoskiego trenera wydają się nieprawdziwe. Conte pracuje z drużyną wyjątkowo doświadczoną, ze średnią wieku dobiegającą trzydziestki. W jej składzie są były mistrz i aktualny wicemistrz świata Hugo Lloris, aktualny mistrz świata Cristian Romero, a także były wicemistrz świata, aktualny brązowy medalista mundialu Ivan Perisić (nawiasem mówiąc ten koronny przykład kupionego latem doświadczenia, idealny typ transferu „pod Conte” i dawny „żołnierz” włoskiego szkoleniowca z Interu, wczoraj był współodpowiedzialny za utratę trzech bramek…). O kolosalnym doświadczeniu takich piłkarzy, jak Harry Kane czy Heung Min Son, nie ma co mówić – to przecież królowie strzelców angielskiej ekstraklasy, grający w niej od lat, pamiętający występ w finale Ligi Mistrzów. Dier i Davies byli w Tottenhamie za najlepszych czasów Mauricio Pochettino, uczestniczyli w niejednym klasyku Premier League i Champions League, występowali na wielkich turniejach ze swoimi reprezentacjami. Hojbjerg z Danią przeżył niejedno, a w Bayernie uczył się jeszcze od Pepa Guardioli. Richarlison utrzymał Everton w Premier League, a w Katarze strzelił najpiękniejszą bramkę turnieju. Bentancur, Kulusevski, niby młodzi, występowali już w Serie A, a ich rok w Tottenhamie pozwolił chyba zebrać pulę kolejnych doświadczeń. Za Lengletem stoi parę sezonów w Barcelonie, z katalońskiego klubu przyszedł też Emerson Royal, na ławce jest wielu mężczyzn po przejściach: Forster, Sanchez, Doherty, Bissouma. W ubiegłym sezonie ten sam mniej więcej skład (ba: słabszy, bo przecież bez Perisicia, Richarlisona, Bissoumy) wygrał na Etihad 3:2. Doprawdy: sugerowanie, że tej ekipie brakuje doświadczenia, jest wyjątkowo nie na miejscu, podobnie jak sugerowanie, że prezes Levy włoskiego szkoleniowca nie wspiera. Wiadomo, że przebudowa i proces wzmocnień powinny być ciągłe, ale latem klub wydał naprawdę dużo pieniędzy, i to nie tylko na dobrze się zapowiadających graczy z perspektywą ich odsprzedania w przyszłości (Djed Spence), ale i na takich, którzy powinni robić różnicę tu i teraz – wspomnianych już Perisicia, Richarlisona, Bissoumę.

Co charakterystyczne, wczorajsza kapitulacja w drugiej połowie meczu z MC zbiegła się z rocznicą pamiętnego thrillera w Leicester, gdzie Tottenham wygrał 3:2 dzięki dwóm golom Bergwijna w doliczonym czasie gry. Północnolondyńska rewolucja Conte nabierała właśnie tempa, a przyjście Kulusevskiego i Bentancura miało za chwilę nadać jej jeszcze większej dynamiki. To było całkiem niedawno: szczelna obrona i zabójczo szybkie ataki z własnej połowy jako przepis na sukces, owszem – z perspektywy miłośnika futbolu opartego o posiadanie piłki, pressing i dominację ten styl drużyny był zbyt reaktywny, ale przecież przynosił zwycięstwa i punkty, a w końcu pozwolił nawet wrócić do Ligi Mistrzów. Po letnich transferach optymizm wokół drużyny był spory. O tym, że obroni miejsce w pierwszej czwórce mówili w zasadzie wszyscy eksperci (no, może poza niżej podpisanym, ale to dlatego, że w kwestii Tottenhamu rzadko patrzę eksperckim okiem). Jesienią drużyna grała poniżej oczekiwań, ale zbierała punkty. Na mundial zawodnicy rozjeżdżali się patrząc z góry na większość bezpośrednich rywali – poza Arsenalem i MC oczywiście. Co poszło nie tak?

O tym, w jakim miejscu jest Antonio Conte po stracie Gian Piero Ventrone, a także po śmierciach Sinisy Mihajlovicia i Gianlukki Viallego, już parę razy napomykałem – i tutaj na blogu, i w studio Viaplay, i na Twitterze. Na ostatniej konferencji Włoch mówił otwarcie, że te traumatyczne doświadczenia skłaniają go do poważnych refleksji o przeszłości. Mówił też o rozłące z rodziną – żona i dorastająca córka zostały we Włoszech, on w Londynie mieszka wciąż w hotelu; wiemy, że stara się wracać do domu najczęściej, jak może, ale na ławce, w trakcie meczów i podczas rozmów z mediami wygląda na coraz bardziej tym wszystkim zmęczonego i pozbawionego energii. W ubiegłym sezonie tzw. „Conte Cam” – pomeczowy filmik pokazujący reakcje Włocha przy linii bocznej – był hitem klubowych mediów społecznościowych, ale teraz coraz częściej administratorzy po prostu go nie wrzucają, nie ma się czym chwalić. Wygląda na to, że w trakcie mundialu klub i trener podjęli decyzję: to małżeństwo z rozsądku latem zakończy się rozstaniem. Wygląda na to, że piłkarze to czują i wiedzą.

Jasne: Conte ma prawo być sfrustrowany faktem, że Daniel Levy nie kupuje tyle, co Todd Boehly. Zarazem jednak Levy może być sfrustrowany faktem, że choć płaci trenerowi 15 milionów za sezon, to drużyna pod jego rządami nie rozwija się tak, jak – powiedzmy – Brighton pod De Zerbim. Że piłkarze, jakich ma do dyspozycji Włoch, nie grają lepiej niż kiedyś. Że ani tych młodych – powiedzmy: Sessegnona czy Skippa – nie rozwinął, ani tym doświadczonym – zwłaszcza Sonowi – nie pomógł pozostać dłużej na topie. Że wciąż uparcie trzyma się jednego ustawienia, nawet jeśli w trakcie meczu z Arsenalem oznacza to, że Hojbjerg i młodziutki Sarr muszą grać we dwóch przeciwko trójce pomocników rywala – i nawet jeśli jego wahadłowi (Sessegnon w czwartej minucie derbów, Emerson Royal w zasadzie w większości przypadków) po dojściu do dobrej pozycji wybierają złe rozwiązania. Kiepskie początki spotkań, letarg pierwszych połów, gole tracone po indywidualnych błędach, ale też po stałych fragmentach gry – tych goli traconych naprawdę mnóstwo, szósta porażka w ostatnich dziesięciu meczach ligowych; wszystko to pokazuje wyraźnie, że coś tutaj nie funkcjonuje.

Wczoraj akurat Tottenham zaczął dobrze (a może to zresztą kiepsko zaczął Manchester City, o którym Guardiola mówił po meczu, że wielu piłkarzy poczuło się w nim zbyt komfortowo?). Przez 45 minut przekonywaliśmy się, ile drużynie daje obecność Bentancura, zarówno w pressingu, jak podczas prób minięcia rywala podczas wyprowadzania piłki sprzed własnej bramki. Nawet i w drugiej połowie w zasadzie każde szybkie wyjście londyńczyków pachniało zagrożeniem przed bramką Edersona. Naprawdę jest potencjał w tej drużynie, ale potencjał ten w ostatnim czasie nie może się uwolnić.

O tym pisałem już po derbach: trzeba dawać czas trenerowi, trzeba go wspierać, ale wtedy, kiedy ma się przekonanie, że jest to właściwy trener. Żeby zacytować Alasdaira Golda: jest coś ironicznego w fakcie, że Chelsea zatrudniła trenera nastawionego na rozwijanie projektu w klubie, który ma wygrywać natychmiast, Tottenham zaś zatrudnił trenera nastawionego na natychmiastowe wygrywanie w klubie przyzwyczajonym do rozwijania projektu. 

W przypadku Conte i Tottenhamu coraz wyraźniej widać, że to nie działa. Pytanie tylko, czy przez najbliższe tygodnie klub nadal ma się pogrążać w marazmie, godząc się nie tylko z wygaśnięciem kontraktu Włocha, ale także z koniecznością sprzedania latem Harry’ego Kane’a (przecież nie przedłuży kontraktu w tym bałaganie, aż tak głupi nie jest), czy powinien jednak spróbować uratować jeszcze ten sezon. Zimowe transfery nigdy nie są łatwe, ale kiedy cały piłkarski świat wie, że dokonują ich trener bez przyszłości i dyrektor sportowy, któremu we Włoszech grozi proces karny (udział Fabio Paraticiego w ostatnim skandalu wstrząsającym Juventusem to przecież kolejny powód do zmartwień ludzi związanych z Tottenhamem), wydają się jeszcze bardziej skomplikowane. Sami zresztą pomyślcie: kupowalibyście na miejscu Daniela Levy’ego kosztownego wahadłowego mając w tyle głowy obawę, że kolejny szkoleniowiec wcale nie będzie grał wahadłowymi?

Doświadczenia nie da się kupić. Ale my w Tottenhamie naprawdę jesteśmy już bardzo doświadczeni. Także przez los, który skazał nas na kibicowanie takiej drużynie.

Antonio Conte i kwestia czasu

1 odpowiedź

Od jakiegoś czasu się zastanawiam, kiedy to wszystko zaczęło się sypać. Od jakiegoś czasu, bo przecież nie od dzisiejszego wieczora, w którym Arsenal po raz pierwszy od dziewięciu lat – i to z dużą swobodą – wygrał mecz na stadionie Tottenhamu. Skąd te fatalne początki spotkań? Skąd pasywność? Skąd oczekiwanie tylko i wyłącznie na błąd rywala? Skąd bałagan w defensywie, w ubiegłym roku – umówmy się – jednej z najszczelniejszych w Premier League? Skąd zaniedbany pressing i coraz częstsze próby bronienia się w średnim, a nawet, brrr, niskim bloku? Skąd brak agresji, szczególnie widoczny dziś w pierwszej połowie, kiedy goście wygrywali praktycznie każdą drugą piłkę? Skąd kryzys formy Sona, ciągnący się przecież od lata 2022? Skąd błędy Llorisa, prowadzące do utraty bramek – już cztery w tych rozgrywkach, niesławny rekord ligi? Skąd te wszystkie kapitulacje w meczach z każdą tak naprawdę drużyną z czołówki angielskiej ekstraklasy? Skąd proste błędy, niecelne podania, krzycząca niechlujność (pamiętacie pewnie tę piłkę, którą Sessegnon wypuścił na aut w drugiej połowie, albo spacer sfrustrowanego Perisicia do linii końcowej, nieświadomego, że Son właśnie zagrał piłkę w jego kierunku…)? Skąd tracone sekundy, w których zamiast zagrać na pamięć poszczególni zawodnicy przyjmują futbolówkę, żeby dopiero rozejrzeć się i zastanowić, co z nią zrobić? Skąd wrażenie, że boją się wziąć odpowiedzialność – nawet ci, którzy w reprezentacjach swoich krajów są zwykle liderami?

Pewnie jak to się wszystko skończy, to znaczy kiedy Antonio Conte opuści klub za porozumieniem stron jeszcze przed wygaśnięciem jego umowy albo kiedy latem prezes zdecyduje o nieprzedłużeniu kontraktu Włocha, będziemy się dowiadywać więcej i więcej. Np. o kulisach rozmów, które odbyły się w trakcie mundialu i które ostatecznie nie doprowadziły do decyzji o popisaniu z trenerem nowej, wieloletniej umowy. Albo o tym, jakim ciosem dla niego i traumą dla całej drużyny była śmierć tak przez wszystkich kochanego Gian Piero Ventrone. Pewnie Conte nie będzie trzymał języka za zębami i wypuści niejedną szpilę pod adresem władz klubu, które nie dały mu odpowiednich narzędzi. Z pewnością będzie miał rację, jeżeli będzie zestawiał wydatki Tottenhamu z tymi, które poczyniły kluby sponsorowane przez amerykańskich miliarderów bądź arabskich szejków – trudno żeby nie był sfrustrowany, patrząc na tę dziwaczną wersję Football Managera, w którą gra obecnie właściciel Chelsea Todd Boehly. Z drugiej strony jednak nie trzeba odwoływać się do pracy, jaką wykonują trenerzy z drużyn o możliwościach jeszcze bardziej ograniczonych, a pod których ręką piłkarze ewidentnie się rozwijają – Thomas Frank, Roberto de Zerbi to przykłady najbardziej uderzające, choć można by mówić także o pracy Marco Silvy w Fulham. Wystarczy powiedzieć, że latem Antonio Conte dostał od klubu wsparcie większe nawet, niż spodziewali się fani Tottenhamu, a na liście zakupów nie było tylko młodych zdolnych, których miał rozwijać w kolejnych miesiącach, a może i latach (Djed Spence, którego zresztą konsekwentnie ignoruje, mimo fatalnej gry na prawym wahadle Emersona Royala i dalekiej od ideału postawy Matta Doherty’ego), ale także ci gotowi na grę już teraz: Perisić, Richarlison czy Bissouma. Co się stało, nawiasem mówiąc, z tym ostatnim? Gdzie się podziała jego zuchwała gra z czasów Brighton?

To może być skądinąd jedna ze wskazówek. Mówiąc o Bissoumie w pierwszych miesiącach sezonu, Conte narzekał na jego taktyczne niezdyscyplinowanie, ale w języku Włocha oznaczało to po prostu nadmierną boiskową fantazję, chęć do poszukiwania rozwiązań samemu, zamiast podążania za trenerskimi instrukcjami jeden do jednego. Niestety: schematy, jakie wypracował z piłkarzami Włoch działały w roku ubiegłym, w tym jednak zostały przez kolejnych rywali odczytane; jedyne, co działało z początku – bo teraz również nie funkcjonuje – to stałe fragmenty gry, szlifowane pod okiem Gianniego Vio. Słowo „kreatywność” jakoś nie chce się zrymować ze słowem „Tottenham”. Pomysły na atak pozycyjny? Wielopodaniową akcję? Prosimy szukać pod innym adresem.

No więc nie wiem tak naprawdę, kiedy to się zaczęło sypać. Od dłuższego czasu jednak mam poczucie, że przygoda Antonio Conte z Tottenhamem dobiega końca. Że prezes Levy nie tylko nie ma tylu pieniędzy, żeby Włoch mógł walczyć o mistrzostwo już teraz (skądinąd pamiętam, jak Conte mówił, że póki szanse wynoszą jeden procent, to walczy, ale w ostatnich tygodniach podkreśla stale, że sukces jest poza zasięgiem – czy nie podcina w ten sposób skrzydeł podopiecznych?), ale że nie ma przekonania, czy ma do czynienia z właściwym człowiekiem do powierzenia mu tych pieniędzy. Sami zresztą powiedzcie: czy szastalibyście forsą na piłkarzy zamawianych pod styl gry trenera, który nie przedłużył umowy i może za parę miesięcy odejść?

Prawdę powiedziawszy, ten brak przekonania Daniel Levy dzieli z coraz większą grupą kibiców Tottenhamu, zmęczonych reaktywnym stylem gry, trenerskim uporem w stawianiu na jednych i ignorowaniu innych zawodników, a w końcu także: niechęcią do poszukiwania planu B. Dlaczego z Arsenalem np., świadom przewagi jednego zawodnika gości w środku pola i fatalnej dyspozycji Sona, nie próbował ustawienia z trójką pomocników?

Zryw z początku drugiej połowy i kilka świetnych interwencji Ramsdale’a dało mu alibi. Ale tak naprawdę nie powinny one przesłaniać kwestii zupełnie podstawowej. Choć teza o tym, że trzeba dawać czas trenerowi, jest teoretycznie słuszna, to aby była słuszna w przypadku Tottenhamu, spełniony musi być jeden warunek: musi to być właściwy trener. Coś o tym mogliby powiedzieć fani Arsenalu, w którym Mikel Arteta po trudnym początku z miesiąca na miesiąc budował drużynę nawiązującą do najlepszych klubowych tradycji. W przypadku Conte z miesiąca na miesiąc widać, że jego pomysł na grę nie do końca odpowiada oczekiwaniom nie tylko zarządu i kibiców, ale i piłkarzy, w coraz mniejszym stopniu potrafiących wyrazić się na boisku. Jest, owszem, ten jeden, wybijający się nad poziomy i idący po klubowy rekord skuteczności Harry Kane, ale on uwierzył nawet w to, że do wielkości doprowadzi go José Mourinho – jego nie liczymy.

To, co teraz napiszę, nie jest kwestią mojej ślepej miłości do Mauricio Pochettino, ale myślę, że powrót Argentyńczyka do klubu jest zapisany w gwiazdach. Lepiej poinformowani ode mnie mówią, że Daniel Levy utrzymuje z nim stały kontakt, a on sam wielokrotnie deklarował swoją miłość do klubu i przekonanie, że ścieżki jego i Tottenhamu jeszcze się kiedyś przetną. Nie mówię, że to się uda. Nie twierdzę, że warto wchodzić dwa razy do tej samej rzeki. Nie twierdzę, że największym błędem prezesa Levy’ego nie było powstrzymanie się od inwestycji, kiedy zespół pod Pochettino był u szczytu możliwości (później musiał wydać je i tak – na spełnianie próśb Mourinho czy Conte). Innymi słowy: nie twierdzę, że to wszystko się dobrze skończy. Ale przygoda Tottenhamu z Antonio Conte również nie będzie miała happy endu.

Rok Conte, wieczór Kloppa, dylemat Levy’ego

4 komentarze

Nikt nie ogrywa Tottenhamu równie skutecznie jak sam Tottenham, należałoby powiedzieć po tym meczu – a przynajmniej jak Tottenham w pierwszej połowie. Oczywiście, sfrustrowani kibice tego zespołu mówić też pewnie będą o sędzim, wspominając popchnięcie Sessegnona przez Alexandra-Arnolda w polu karnym w pierwszej połowie (czy nie za coś podobnego wyleciał wczoraj Cancelo?) i niepodyktowany rzut wolny tuż przed linią pola karnego za kopnięcie Hojbjerga, ale nie przesadzajmy. Nie przesadzajmy, bo odciągnie nas to od wątku zasadniczego: dlaczego gospodarze znów zaczęli tak zachowawczo, dlaczego po raz kolejny w tym sezonie dali sobie wbić bramkę i dopiero wtedy rzucili się do odrabiania strat? Dlaczego nie spróbowali od pierwszej minuty zdominować wciąż, jak wiemy, niestabilny w tym sezonie Liverpool tak jak zrobili to w drugiej połowie, kiedy do odrobienia były już dwie bramki po katastrofalnym doprawdy błędzie Diera dającym Salahowi drugie trafienie?

Pod koniec piłkarze Jurgena Kloppa bronili się już desperacko, w ustawieniu 5-4-1 i kradnąc czas przy kolejnych zmianach. A Tottenham cisnął, obijał poprzeczkę, zmuszał Allisona do desperackich wybić, a czasem – jak przy główce Lengleta po jednym z rzutów rożnych – minimalnie chybiał. Tym razem na odrobienie strat zabrakło czasu.

Oczywiście okoliczności łagodzących i tłumaczących, dlaczego z początku wyglądało to tak, jak wyglądało, znalazłoby się trochę – choćby dwa wyczerpujące spotkania z minionego tygodnia, przeciwko Bournemouth i Olympique, w których także trzeba było gonić wynik i walczyć do ostatnich sekund. Kontuzje i wąska ławka – a raczej ograniczone zaufanie Antonio Conte do zmienników, bo np. w Premier League Włoch uparcie nie daje szans Bryanowi Gilowi, przekonany najwyraźniej, że młodemu Hiszpanowi brakuje jeszcze sił fizycznych na starcia z obrońcami; w europejskich pucharach tacy filigranowi zawodnicy chronieni są bardziej i Gil dostał kilkanaście minut więcej – i świetnie je wykorzystał. Dziś, po urazie i operacji Sona, przy wciąż niezdolnym do gry Richarlisonie i w obliczu ciągłych problemów Moury z zapaleniem ścięgna, Kane’owi w przedniej formacji partnerował Perisić, a drużyna przeszła na mniej sprawdzone przez Włocha (a w związku z tym mniej lubiane) ustawienie 3-5-2. Kulusevski był wprawdzie na ławce, ale po bardzo długiej przerwie odbył z drużyną zaledwie półtorej treningu; cudów po Szwedzie nie można się było spodziewać, a i tak po jego wejściu Tottenham wzmocnił jeszcze napór, on sam zaś – zaliczył kolejną w czasie swojego krótkiego pobytu w klubie asystę.

Okropnie, naprawdę, patrzy się na taki Tottenham jak z początku meczu. Albo na taki jak podczas pierwszych 45 minut w Marsylii. Reaktywny. Uciekający od odpowiedzialności w rozegraniu. Sprawiający wrażenie, że piłka go parzy. W dodatku jeszcze – jak przy pierwszym golu Salaha – niezdecydowany w doskoku do atakujących rywali; zanim pokonał bezradnego Llorisa, Egipcjanin miał nawet czas, by futbolówkę przyjąć. Wydawałoby się, że także po to Tottenham przechodził na 3-5-2, żeby ograniczyć Bobby’emu Firmino miejsce między liniami w momencie rozpoczynania takich akcji…

Ci z państwa, którzy miewają okazję wysłuchiwać moich narzekań na Tottenham w studiu Viaplay albo na Twitterze, wiedzą, że jednym ze stałych wątków tychże jest kwestia obsady pozycji prawego wahadłowego. Podczas starcia z Liverpoolem Emerson Royal nie popisał się wprawdzie tak kuriozalnym zagraniem, jak ów strzał w meczu z Bournemouth, po którym piłka wylądowała na parkingu za stadionem, ale i tak jedno z dośrodkowań Brazylijczyk przeniósł daleko w okolicę narożnej chorągiewki. W obronie z – bardzo dobrym dziś skądinąd – Darwinem Nunezem radził sobie średnio, zwłaszcza w pierwszej fazie meczu i po części także za sprawą wspierającego tam Urugwajczyka Andy’ego Robertsona), w ataku był tradycyjnie chaotyczny… rozumiem, że nie widzimy wszystkiego, co dzieje się na treningach, ale w poprzednim sezonie w Championship Djed Spence naprawdę radził sobie w ofensywie zdecydowanie lepiej, zmiennik Brazylijczyka Doherty pokazał się również w tym spotkaniu, a przecież wśród opcji na tę pozycję mógłby być jeszcze brany pod uwagę Tanganga… Tak czy inaczej, to stroną Royala szły najgroźniejsze akcje gości w pierwszej połowie, kiedy zaś obie drużyny schodziły na przerwę miałem w uszach jedną z bardziej malowniczych ostatnio pieśni kibicowskich, „He can’t defend, he can’t attack / Emerson Royal is our wing-back”.

Nie jest oczywiście tak, że w ciągu tych pierwszych 45 minut Tottenham był kompletnie bez argumentów. Zdarzyło się, nie przeczę, dośrodkowanie Kane’a (grał niżej od Perisicia, próbując rozgrywać piłkę) i pierwsze uderzenie Chorwata w poprzeczkę. Był strzał Hojbjerga, przy którym Allison nie zdecydował się na łapanie piłki. Był ów incydent z Alexandrem-Arnoldem i Sessegnonem. Później jednak nastąpił ten fatalny moment dekoncentracji Diera i zamiast o kolejnych szansach na wyrównanie mówiliśmy już o misji niemożliwej: odrobieniu dwóch bramek w meczu z rywalem, z którym Tottenham nie wygrał od dwudziestu spotkań.

No dobrze, ale w końcu nastąpiło to drugie 45 minut, w którym tercet Bissouma-Hojbjerg-Bentancur kompletnie zdominował Thiago, Fabinho i Ellotta, a szanse Tottenhamu sypały się jedna za drugą: w ciągu pierwszych 7 minut po przerwie były aż cztery, przy posiadaniu piłki 70 do 30 proc. dla gospodarzy. W końcu Tottenham grał intensywnie, w końcu jego pressing skutkował stratami Liverpoolu na własnej połowie, w końcu podłączający się do akcji ofensywnych Dier nadrabiał z nawiązką to, czego nie dawał drużynie Emerson Royal, a o dośrodkowaniach Perisicia, jego strzałach i o tym, ile problemów sprawił Alexandrowi-Arnoldowi można by właściwie napisać osobny akapit. Chorwat przyszedł do klubu z kontuzją, ale teraz z meczu na mecz gra coraz lepiej.

Problem w tym, że Tottenham tych szans nie wykorzystywał aż do wejścia Kulusevskiego i bramki Kane’a, o której najsłuszniej w świecie mówił w pomeczowej analizie Łukasz Piszczek, że trzeba nie lada napastnika, żeby strzelić w tak trudnej pozycji. Do końca zostawało jeszcze wówczas 20 minut, Tottenham atakował, Liverpool starał się wybijać go z rytmu – i ostatecznie osiągnął swoje, mimo iż w samej końcówce Kane był tak blisko albo drugiego gola, albo obsłużenia coraz skuteczniejszego ostatnio pod bramką przeciwników, najlepszego chyba gracza pierwszej fazy sezonu – Rodrigo Bentancura.

Kontekstem tej porażki jest pierwsza rocznica pracy Antonio Conte w klubie – i Włoch na każdym kroku podkreśla nie tylko oczywistą skądinąd poprawę sytuacji Tottenhamu (kiedy zaczynał, odpadali z Ligi Konferencji Europy w fazie grupowej i byli na dziesiątym miejscu w tabeli Premier League, a pół roku później awansowali do Ligi Mistrzów; teraz przedarli się do fazy pucharowej Champions League, w Premier League zaś wciąż są na czwartym miejscu). „Dopiero zaczęliśmy ten proces” – mówił po meczu również w kontekście buczenia, jakie usłyszeli jego piłkarze schodząc na przerwę. Na wszystkich ostatnich konferencjach prasowych, wypuszczając zresztą ukryte strzały pod adresem Jurgena Kloppa, któremu zapamiętał krytykę stylu gry Tottenhamu, przypomina, ile lat zajęło szkoleniowcowi Liverpoolu zbudowanie drużyny na miarę walki o mistrzostwo kraju i triumf w Lidze Mistrzów; ile lat i ile transferów.

O potrzebie wzmocnień Conte mówi pytany i niepytany, podkreślając, że po ostatnich kontuzjach ma do dyspozycji tak naprawdę 13-14 piłkarzy – równie konsekwentny jest tylko w unieważnianiu pytań o przedłużenie kontraktu z Tottenhamem. Te naczynia są najwyraźniej połączone: Conte gotów jest zostać w Londynie na dłużej, mimo iż wciąż mieszka w hotelu; Conte docenia klasę, z jaką klub pożegnał zmarłego nagle jego przyjaciela, powiernika i eksperta od przygotowania fizycznego Gianpiero Ventrone – ale Conte wywiera presję na klub, chce dostać kolejne narzędzia, by móc rywalizować nie tylko z MU, MC, Arsenalem, Chelsea czy Liverpoolem, ale coraz mocniejszym Newcastle, coraz lepiej poukładanym Brightonem czy coraz ambitniejszą – o czym świadczy sprowadzenie Unaia Emery’ego – Aston Villą. „Jesteśmy daleko od pozostałych drużyn, przyzwyczajonych do wygrywania” – mówi, choć słuchając tego zastanawiam się, czy mając w składzie mistrza i wicemistrza świata, nie mówiąc o byłych graczach PSG, Juventusu czy Barcelony, oddaje swoim zawodnikom sprawiedliwość.

Ale presja, jaką Conte wywiera na Daniela Levy’ego wydaje się zrozumiała. Ze wszystkich pracujących pod tym prezesem szkoleniowców, żaden nie osiągnął tak wysokiego procentu wygranych meczów – przed dzisiejszym spotkaniem 58 proc., kiedy Mourinho i Redknapp mieli 53, Villas-Boas – 51, a Pochettino – 49. Żaden też nie pracował w klubie w tak korzystnym finansowo momencie – kiedy zbudowany stadion zaczął zarabiać, kiedy klub wrócił do Ligi Mistrzów, kiedy przed rozpoczęciem sezonu właściciel wpompował w niego dodatkowe środki i kiedy za chwilę może wpompować kolejne dzięki sprzedaży praw do nazwy tegoż stadionu. Oczywiście fani Tottenhamu przywykli do tego, żeby ich drużyna oprócz wyników (jakże często: zamiast wyników…) miała również styl, a styl pod Conte, zwłaszcza w tym roku pozostawia wyjątkowo wiele do życzenia, ale może elementem tego procesu, któremu mielibyśmy zaufać, będzie także i styl…

To temat przekraczający z pewnością rozmiar i tak obszernej blogowej notki, ale wypada nim zakończyć: jeśli Daniel Levy chce, by jego klub zrobił jeszcze jeden krok i znów znalazł się w gronie walczących o mistrzostwo kraju, faktycznie musi wspierać Antonio Conte w trakcie nie jednego, a kilku najbliższych okienek transferowych. Napisałem „jeśli”, bo przecież niewykluczone, że ów kapitalny biznesmen uzna, że zamiast kolejnych inwestycji lepiej to niewątpliwie świetnie prowadzone przedsiębiorstwo sprzedać.

Nie będzie jankes pluł nam w twarz

4 komentarze

Historia lubi się powtarzać, a zwłaszcza w Zjednoczonym Królestwie. Stereotypy, jakie uruchomiły się na Wyspach po tym, jak nowy właściciel Chelsea, amerykański inwestor Todd Boehly podzielił się podczas konferencji biznesowej w Nowym Jorku kilkoma refleksjami na temat możliwych udoskonaleń zarówno w samym klubie, jak w ogóle w angielskiej piłce, znamy od dziesięcioleci, zresztą – mam wrażenie – nie tylko w ojczyźnie futbolu. Oto pewny siebie, arogancki i przekonany o własnej nieomylności, żujący gumę albo kopcący cygaro jankeski bogacz czy polityk, z wywalonymi na stół nogami śmie nas pouczać i mówić, jak żyć. Zupełnie jakbyśmy to nie my odkryli Amerykę, czytaj: wymyślili futbol.

Nie żeby Boehly sam się tu i ówdzie nie podłożył. Zdania o powodach zwolnienia Thomasa Tuchela, niechętnego ponoć do podążania ścieżką wytyczoną przez nowych właścicieli, byłyby nawet zrozumiałe, gdyby nie fakt, że zachowujący się tego lata na rynku transferowym niemal jak gracze w Football Managera panowie Boehly i Eghbali wydali ogromne pieniądze, żeby zbudować drużynę o profilu odpowiadającym upodobaniom taktycznym Niemca. Co gorsza: kiedy Todd Boehly wychwalał osiągnięcia akademii Chelsea, doliczając zaczynającego karierę w El Mokawloon SC Mohammeda Salaha czy grającego początkowo w Genk Kevina de Bruyne do grona fantastycznych skądinąd wychowanków, Tammy’ego Abrahama, Masona Mounta i Reece’a Jamesa, przypomniał mi się „Widok z Dziewiątej Alei”, genialna okładka „New Yorkera” przygotowana przez Saula Steinberga, na której widać w miarę dokładnie Dziesiątą Aleję i Hudson River, później jednak szczegóły się zacierają, przed Pacyfikiem leżą jeszcze Chicago, Kansas, Las Vegas, Waszyngton, Los Angeles, Nebraska i Utah, a za oceanem, w dość dowolnym układzie, Chiny, Japonia i Rosja.

Rzecz jednak w tym, że kiedy Amerykanin mówi, iż zamiast wysyłać niemieszczących się jeszcze w składzie Chelsea młodzieńców do klubów całej Anglii i Europy, gdzie ich rozwój zależy od widzimisię mających różne podejście i stosujących różne taktyki trenerów, praktyczniej byłoby zainwestować w jeden klub, np. w Portugalii czy Belgii, gdzie mogliby iść ustaloną i zgodną z interesem macierzystej drużyny ścieżką, trudno nie przyznać mu racji. Trudno też nie zauważyć, że nie jest to praktyka w Europie nieznana, bo idą nią zespoły pozostające w stajni Red Bulla. Jasne: mówienie o „Portugalii, Belgii albo czymś w tym stylu” pobrzmiewa podejściem cokolwiek kolonialnym, ale zarazem wymienienie np. Portugalii w kontekście młodych Brazylijczyków, adaptujących się do nowej kultury i zyskujących punkty w systemie rozpatrującym pozwolenia na pracę dla graczy spoza Wielkiej Brytanii, ma głęboki sens. Każdy z tych młodych zawodników potencjalnie wart jest fortunę – nadzór nad ich rozwojem jest, mówiąc językiem biznesowym, działaniem w interesie firmy, a zapowiadana przez FIFA reforma systemu wypożyczeń, zmierzająca w kierunku wprowadzenia limitu piłkarzy wpuszczanych przez poszczególne kluby w ten system, również woła o zmianę dotychczasowego modelu.

Tak naprawdę jednak Boehly podpadł czymś zupełnie innym: tym, że jeszcze na dobre się w Anglii nie rozgościł, a już ma pomysły na urządzanie miejscowym życia wedle własnych, czytaj: amerykańskich reguł. Cokolwiek by mówić o Abramowiczu, marzący (także z powodu, nazwijmy to, polityki kremlowskiego pryncypała) o rozpuszczeniu się w londyńskim establishmencie Rosjanin nie odważyłby się na narzucanie Brytyjczykom czegokolwiek nawet w ostatnich sezonach, kiedy jego pozycję wzmacniały już lata inwestowanych pieniędzy, a także pucharów i mistrzostw, jakie dzięki nim Chelsea wywalczyła. „Nie będzie jankes pluł nam w twarz”, „Cóż za bezczelna ingerencja w naszą świętą tradycję”, „Nie, bo nie” – taka jest wymowa większości oburzonych komentarzy na temat sugestii Amerykanina, że nieustannie szukające przecież dodatkowych pieniędzy kluby Premier League mogłyby zorganizować mecz All Stars między najlepszymi zawodnikami z północy i południa kraju, na wzór podobnego wydarzenia w świecie amerykańskiego baseballa. „Może jeszcze zaprosimy Harlem Globetrotters?”, kpił Jurgen Klopp, jakby zapomniał, że także jego drużyna z przyczyn marketingowych, bo nie sportowych przecież, przygotowywała się do tego sezonu w Bangkoku i Singapurze, i że generalnie normą w przypadku wszystkich drużyn Premier League są podobne wyprawy do Azji, Australii czy Ameryki Północnej – wszędzie tam, gdzie zażyczą sobie sponsorzy. Jakkolwiek przykro to zabrzmi dla wyznawców świętej angielskiej tradycji, w letnie miesiące ich ukochane drużyny od dawna zmieniają się w cyrkowców i komiwojażerów.

Jasne, że kalendarz jest napięty do granic absurdu, ale tu mówimy o wciśnięciu w niego jednego spotkania i o finansach, które sprawią, że przynajmniej klubowym księgowym gra wyda się warta świeczki. Co więcej: Boehly mówi o podzieleniu zysków z takiego przedsięwzięcia nie, jak w pomyśle Superligi, wśród najbogatszych, ale także z drużynami pozostającymi na niższych poziomach ligowej piramidy. Szczegóły z pewnością są do dyskusji, ale idea, w której kibice zyskują wpływ na dobór biorących udział w meczu zawodników, ergo: odzyskują jakiś poziom sprawczości, również wydaje się nie do pogardzenia. I oczywiście: nie o sportowym wymiarze przedsięwzięcia mówimy, ale raczej o zapomnianym skądinąd przez wielu z nas (jestem kibicem Tottenhamu – naprawdę wiem, co piszę) wymiarze, w którym oglądanie meczu może być po prostu rozrywką.

Opór Anglików przed zmianami, zwłaszcza tymi przynoszonymi z zagranicy, jest legendarny. Pamiętamy wszyscy, jak u początków kodyfikowania futbolu niejaki F.W. Campbell z Blackheath bronił idei kopania się po nogach frazą: „Jeśli zabronicie zahaczania, odbierzecie tej grze walor męstwa i determinacji. Sprowadzę wam wtedy na głowy tłum Francuzów, którzy pokonają was po tygodniowej dawce treningu”. Pamiętamy też zdumienie, jakie budziła inna, niż to się przyjęło na Wyspach, numeracja na koszulkach węgierskich piłkarzy, dających w 1953 roku tysiącom zgromadzonych na Wembley fanów lekcję nowoczesnego futbolu. Pamiętamy sceptycyzm, z jakim w szatni Arsenalu przyjmowano początkowo metody Arsene’a Wengera – przykłady można mnożyć, wszystkie podsumowuje zdanie Briana Glanville’a z „Soccer Nemesis”, odnoszące się właśnie do porażki Anglików z Aranycsapat, a sprowadzające historię wyspiarskiego futbolu do „opowieści o ogromnej wyższości, która padła ofiarą głupoty, krótkowzroczności i bezsensownej izolacji (…) wstydliwego marnowania talentu, niezwykłego samozadowolenia i nieskończonego oszukiwania siebie samego”.

Zdaje się, że już pisałem raz czy drugi, iż jedno z moich ulubionych zdań o piłce głosi, że futbol jest grą opinii. Mam wielką ochotę o pomyśle na mecz gwiazd wymienić z wami opinie, a nie odrzucać go tylko dlatego, że jego autor jest, apage satanas, Amerykaninem.

Uśmiech Sona

1 odpowiedź

A jeśli w tym wszystkim chodzi po prostu o uśmiech? O to, że w końcu, po ośmiu meczach bez gola, po wałkowaniu tematu na bodaj każdej przedmeczowej konferencji prasowej, po rozlicznych tekstach w prasie i na portalach, po filipikach tak zwanych ekspertów telewizyjnych, do których, jak się zdaje, sam zacząłem się zaliczać, a w końcu po decyzji, że mecz z Leicester Son Heung-min zacznie na ławce rezerwowych, nadeszło trzynaście minut, w trakcie których Koreańczyk zdobył trzy bramki, a po strzeleniu trzeciej na jego twarzy pojawiła się wreszcie radość, której w minionych tygodniach tak bardzo brakowało?

Po pierwszym, najtrudniejszym trafieniu prawą nogą uśmiechał się głównie tonący w ramionach asystentów trener Koreańczyka, przy drugiej bramce, zdobytej tym razem lewą, Son położył palec na ustach, jakby chciał podkreślić, że te wszystkie komentarze pod jego adresem nie przeszły niezauważone, a w końcu po trzecim golu i opóźnieniu wywołanym analizą VAR, mającą ustalić, czy nie był aby na spalonym, zaczął znów przypominać tamtego cieszącego się grą ulubieńca fanów z północnego Londynu – fanów, którym zresztą dziękował w emocjonalnej pomeczowej wypowiedzi dla Sky Sports. Czy to tylko ja miałem wrażenie, że znosząc z boiska upamiętniającą hat-trick piłkę wydawał się bardziej wyprostowany, jakby zrzucił z ramion przytłaczający go ciężar?

Nie ma chyba piłkarza, o którym w świecie angielskiej piłki mówiłoby się równie ciepło. „Najskromniejszy, najbardziej lubiany gość w tej lidze” – to Owen Hargreaves. „Wydałbym za niego swoją córkę” – to Antonio Conte, choć frazę tę cytuję z wahaniem, bo zdaje się, że trener Tottenhamu nie pytał Vittorii o zdanie. „Jeden z najlepszych ludzi, jakich spotkałem w życiu” – to Yves Bissouma; cytaty mógłbym mnożyć, zwłaszcza te płynące z ust uwielbiających go kolegów (Perisić dostał wczoraj nawet żółtą kartkę, bo wbiegł z ławki na boisko, by cieszyć się wraz z Koreańczykiem). Kibice Spurs pamiętają te wszystkie sceny po zakończeniu kolejnych sezonów, kiedy podczas tradycyjnego pożegnalnego spaceru rodzin zawodników wokół murawy wujek Son próbuje rozśmieszyć dzieci kumpli z drużyny. Tak, zdecydowanie, o uśmiechu trzeba mówić i pisać co najmniej równie często, jak o statystykach tak zwanych goli oczekiwanych albo o tym, że siedemnaście strzałów oddanych przez Koreańczyka do chwili rozpoczęcia meczu z Leicester nie znalazło drogi do siatki, mimo iż – podkreślmy to – część z nich była łatwiejsza do zamiany na bramkę niż te wczorajsze.

A może zresztą ten uśmiech pozwala nie mówić i nie myśleć o czymś, co od początku sezonu wydaje się nieodłącznie związane z każdą rozmową o Tottenhamie: o tym, że wyniki są dużo lepsze niż gra, że drużyna – choć w lidze pozostaje niepokonana, choć zajmuje drugie miejsce w tabeli, choć zdobywa bramki już nie tylko po szybkich atakach, ale i (grazie, Gianni Vio!) po stałych fragmentach gry, ze szczególnym uwzględnieniem trafień głową – wciąż nie wie, co to jest kontrola nad meczem. Że nawet wczoraj niedokładnych podań, głupich strat przed własnym polem karnym, niepotrzebnych fauli (Sanchez przed pierwszym golem dla gości!), krycia na radar (Sessegnon przed drugim golem!) było zaskakująco dużo. Że były takie momenty – nie tylko w pierwszej połowie, kiedy goście objęli prowadzenie, a potem doprowadzili do wyrównania, ale także w drugiej, kiedy ich kolejny gol wydawał się kwestią czasu, a Hugo Lloris był najpewniejszym punktem drużyny – w których cofnięcie na własną połowę nie wydawało się tylko przemyślną strategią, obliczoną na wyprowadzenie morderczej kontry, tylko dowodem, że sytuacja wymknęła się spod (powtórzę to słowo, bo Conte chyba go nie powtarza) kontroli.

A przecież był to mecz z ostatnią drużyną w tabeli. Drużyną, która kolejny raz w tym sezonie straciła prowadzenie (gdyby Leicester potrafiło bronić korzystnych wyników, miałoby aż 11 punktów więcej), która dała już sobie wbić 22 gole w 7 meczach, która wciąż nie umie się bronić przy stałych fragmentach, której liderem defensywy pozostaje z roku na rok coraz wolniejszy Evans i w której Ndidi notuje tak straszliwe straty, jak ta przy golu Bentancura, a dopiero co wprowadzony na boisko Soumare daje się wyprzedzić na krótkim dystansie potężnie przecież zmęczonemu Hojbjergowi przy ostatniej bramce dla Tottenhamu.

To oczywiście nie moje zmartwienie, czy podczas przerwy na reprezentację Brendan Rodgers straci pracę w Leicester, ale wiele na to wskazuje – także dlatego, że od jakiegoś czasu wypowiedzi tego trenera pokazują, że nie ma najwyższego mniemania o swoich podopiecznych; trudno na takiej postawie zbudować dobre relacje w szatni. Mówiłem o tym trochę w studio Viaplay: że trzon tej drużyny pracuje ze sobą zbyt długo, że kiedy w klubie wydawano jeszcze pieniądze na piłkarzy, żaden nie zdołał się przebić do pierwszego składu, że nie zastąpiono odchodzącego Schmeichela itd. Właściciele klubu stracili zbyt dużo pieniędzy na pandemii, by nie myśleć z głęboką troską o krachu, jakim byłby spadek z Premier League.

Co się zaś tyczy kwestii moich zmartwień, wypada jednak zauważyć, że Antonio Conte kolejny raz w tym sezonie zareagował na niekorzystny rozwój wypadków. Że już przed tym meczem wymienił czterech zawodników po nieudanej wyprawie do Lizbony, że w jego trakcie spróbował najpierw żonglować pozycjami wahadłowych, później dokonał (w końcu!) trzech szybkich zmian personelu, a co jeszcze ważniejsze: ustawienia, bo wprowadzenie Bissoumy, przysunięcie Sona w pobliże Kane’a i przejście na 3-5-2 było tak naprawdę kluczem do odzyskania inicjatywy i odblokowania miejsca do rozpędzenia się przez obu atakujących. Owszem: jeszcze dobrych parę minut po bramce Bentancura (tak naprawdę mojej ulubionej, bo będącej efektem doskoku pressingowego) miałem silne poczucie, że najlepszym piłkarzem środka pola był w tym meczu James Maddison – było to akurat wtedy, kiedy Lloris kapitalnie bronił strzał Patsona Daki. Tyle że sam jeden Maddison (skądinąd również zmuszający kapitana Tottenhamu do świetnej interwencji tuż przed przerwą) spotkania z Tottenhamem wygrać nie był w stanie. Skądinąd, i bardzo a propos kontroli nad meczem: jeśli w tym wszystkim chodzi po prostu o uśmiech, to czy Son nie uśmiechałby się częściej, gdyby mógł liczyć na podania kogoś takiego jak Maddison właśnie?

Walka kogutów na Stamford Bridge

3 komentarze

Owszem, smakowało. Bramka w ostatniej minucie doliczonego czasu gry, bramka dająca remis w wyjazdowym meczu derbowym z rywalem w walce o miejsce w pierwszej czwórce, bramka na stadionie, który jest symbolem tylu lat porażek, a w dodatku jeszcze bramka po stałym fragmencie gry – czyli w ostatnich czasach raczej rzadkość i powód do wzmocnienia sztabu szkoleniowego pracującym do niedawna z reprezentacją Włoch Giannim Vio – to wszystko są powody, by się cieszyć. Powodem, by się cieszyć, jest także taktyczna zmiana, jakiej dokonał Antonio Conte w drugiej połowie: przejście na ustawienie 4-2-4, wypróbowane skądinąd bodaj tylko raz przez tego trzymającego się systemu 3-4-2-1 szkoleniowca, w styczniowym meczu z Chelsea skądinąd. Włoch podjął ryzyko, Chelsea miała dzięki temu kilka dobrych okazji (Conte mówił zresztą po meczu, że trójka defensorów nie dałaby sobie wbić takiej bramki, jak ta na 2:1), ale przynajmniej przewagę w środku pola udało się zniwelować; tę przewagę, która powodowała, że zwłaszcza w ciągu pierwszych 45 minut mecz wyglądał, jak wyglądał. Ostatni powód do zadowolenia wiąże się z jakością rezerwowych; kiedy mówiliśmy – także w studiu Viaplay, gdzie na zaproszenie Pawła Wilkowicza dziś zadebiutowałem – o przepaści, jaka dzieliła te dwie drużyny podczas trzech meczów styczniowych, wspominaliśmy też, że trener Tottenhamu miał wówczas na ławce niewielu zawodników zdolnych do odmiany boiskowej sytuacji, a teraz Richarlison sprawiał problemy porządnie już podmęczonym obrońcom Chelsea, Bissouma wniósł sporo energii w drugiej linii, zwłaszcza zaś przydała się obecność Perisicia przy dośrodkowaniach z rzutów rożnych. W tym sensie naprawdę jesteśmy już w innym miejscu niż siedem miesięcy temu.

Co nie zmienia faktu, że w przerwie miałem poczucie, iż od stycznia nie minęło więcej niż kilkanaście dni. Chelsea dominowała kompletnie, jej piłkarze byli szybsi i agresywniejsi (tak, nie zapomniałem, jak Cucurella przejechał się korkami po kolanie Romero…), błyskawicznie doskakując do piłkarzy Tottenhamu, kiedy tylko ci próbowali rozpocząć jakąś akcję. Najboleśniejsza była strata Kulusevskiego przed golem Jamesa, ale już w pierwszych 45 minutach było tego trochę, a hybrydowe ustawienie, w którym gospodarze płynnie przechodzili z gry trójką obrońców na czwórkę (Loftus-Cheek przesuwał się wtedy znacznie wyżej, Cucurella natomiast zostawał z Silvą, Jamesem i Koulibalym), pozwoliło im panować nad środkiem pola w sposób aż tak absolutny. Gol po tyleż pięknym woleju Koulibaly’ego, co po nieudanym kryciu strefowym gości we własnym polu karnym, dodatkowo uniemożliwił taką grę, jaka Contemu i jego drużynie odpowiada najbardziej (i jakiej próbowali w pierwszej fazie spotkania, choć niebędący chyba w pełni formy, a z pewnością świetnie pilnowany przez Jamesa Son zdecydowanie nie ułatwiał): błyskawicznych wyjść z własnej połowy i rozpędzenia się gdzieś pomiędzy nienajszybszymi przecież defensorami Chelsea.

To będzie temat kolejnych tygodni i miesięcy: tak zwany plan B, kiedy rywale wiedzą już doskonale, na czym opiera się ulubiony system Antonio Conte, a zapewne także plan C, do zastosowania w sytuacji, kiedy to przeciwnik zamierza bronić się nisko i oddać Tottenhamowi inicjatywę. Ta drużyna wciąż nie czuje się komfortowo w ataku pozycyjnym i wciąż prosi się o kreatywnego pomocnika, który potrafiłby nie tylko błyskawicznie przeprowadzić piłkę od obrońców do atakujących, ale także jakimś niebanalnym podaniem rozmontować szczelną defensywę. Owszem, coś takiego świetnie robi Harry Kane, ale przecież akurat jego trenerzy wolą widzieć raczej w polu karnym rywala. Wahadłowi? Ci, którzy rozpoczęli ten mecz od pierwszej minuty, byli najsłabszymi ogniwami, a różniło ich tylko to, że Emerson Royal gorzej radził sobie w ofensywie, a Sessengon w defensywie. Może trudno się dziwić, zważywszy na to, jak często pod jego nosem rozgrywali sobie piłkę w trójkącie Loftus-Cheek, James i Kante…

No ale trzeba w końcu powiedzieć: były też rzeczy, które nie smakowały. Awanturę o wślizg Bentancura pomijam: obejrzałem tę akcję na wielkim monitorze w studio wystarczająco wiele razy, żeby uznać, iż Urugwajczyk zdążył trącić piłkę, a mój sąsiad Adam Targowski zna instrukcje sędziowskie wystarczająco dobrze, żeby z wielką pewnością twierdzić, że Richarlison nie uniemożliwił Mendy’emu interwencji przy strzale Hojbjerga. Faktu, że Romero pociągnął za włosy Cucurelli na chwilę przed golem na 2:2 (albo raczej tego, że sędzia nie dał Argentyńczykowi żółtej kartki, a gospodarzom wolnego), zrozumieć jednak nie potrafię. Przy całej mojej miłości do Tottenhamu, przy frajdzie, jaką sprawiło mi to, że Harry Kane jest o jedno trafienie mniej w misji pobicia rekordu najskuteczniejszego w dziejach klubu Jimmy’ego Greavesa, uważam, że w tej ostatniej minucie doliczonego czasu gry nie kolejny róg Tottenhamu powinniśmy oglądać, a wznowienie gry ze stojącej piłki przez któregoś z graczy Chelsea.

Kompetencja taktyczna Thomasa Tuchela zachwyca mnie równie mocno, jak szybkość akcji rozwijanych przez Mounta, Sterlinga czy Havertza (ależ miał szansę po dośrodkowaniu Jamesa, ale też jak pięknie rozegrał piłkę ze Sterlingiem przed rogiem, po którym Chelsea strzeliła pierwszego gola…) albo hiperaktywność Kante, oby zdrów był jak nadłużej. Zdaję sobie sprawę, że lato z pełniącym także rolę tymczasowego dyrektora sportowego nowym właścicielem Toddem Boehlym za plecami z pewnością do łatwych nie należało. Widzę, że sprint po bramce na 2:1 był z gatunku tych, którymi przed laty popisywał się Jose Mourinho. Owszem, zmierzam do myśli, że trochę za łatwo Niemiec traci nerwy i trochę za bardzo próbował pokazać Włochowi, że tak naprawdę był w tym meczu lepszy. Szkoda, bo coś, co zapowiadano szumnie jako „bitwę na Stamford Bridge”, okazało się ostatecznie walką kogutów.

Ale Niemiec miał rację. I kropka.

Tottenham w Lidze Mistrzów, czyli warto trenować

8 komentarzy

Nie jestem pewien, jaki jest morał z tej historii. Tottenham wraca do Ligi Mistrzów, mimo iż przed sezonem nic tego nie zapowiadało, ba: mimo iż bezstronny opis tego, co działo się w klubie w okresie między przegranym finałem Champions League sprzed trzech lat a drugim listopada 2021 roku, kiedy to Daniel Levy i Fabio Paratici namówili na powrót do Londynu Antonio Conte, powinien być właściwie opisem zsuwania się po równi pochyłej. Okazuje się, że można zatrudniać nie tych trenerów, co trzeba, że można wydawać dziesiątki milionów funtów na nie tych piłkarzy, co trzeba (wcześniej zaś skąpić tych milionów, kiedy drużyna, jeszcze pod Mauricio Pochettino, była u szczytu swoich możliwości i domagała się odświeżenia), że można kompromitować się gruntownie podczas rozmów z kandydatami pokroju Gennaro Gattuso, że można narazić kibiców na katusze podczas oglądania najmniej biegającego w całej Premier League zespołu pod wodzą Nuno Espirito Santo, a potem odwrócić to wszystko za pomocą kilku podpisów pod umowami z Contem i jego sztabem szkoleniowym.

Może więc taki jest morał? Że prezes klubu może popełniać błąd za błędem (i że konsekwencją takich błędów mogą być stracone lata w karierach piłkarzy, których zatrudnia, spadek ich wartości rynkowej, spadek przychodów z telewizyjnych transmisji, utrata premii za występy w najbardziej prestiżowych rozgrywkach itd.), ale że o tej gałęzi przemysłu rozrywkowego, w której jego przedsiębiorstwo funkcjonuje, wciąż nie da się mówić w kategoriach czysto biznesowych. Tottenham nie wrócił do Ligi Mistrzów dlatego, że zyskał potężnego inwestora, który nagle wydał na transfery setki milionów funtów. Tottenham wrócił do Ligi Mistrzów dlatego, że znalazł szkoleniowca, który przywrócił piłkarzom wiarę w sens pracy na treningach. Który ich podniósł, który zaraził ich swoim entuzjazmem, pasją i profesjonalizmem. Który przekonał ich do biegania więcej i do bronienia się mądrzej. Który wyrobił w nich automatyzmy zarówno w kwestii przesuwania się po boisku, jak i zdrowego prowadzenia się poza nim. Który był na tyle pragmatyczny, by pozbyć się w zimowym okienku transferowym zawodników o wielkich nazwiskach i talencie, niepracujących wszak wystarczająco ciężko (Ndombele), i który był na tyle elastyczny, by z tych, co zostali, a których perspektywy na wielką karierę tylekroć już skreślano (Davies, DIer, Doherty), stworzyć kluczowe elementy maszyny do wygrywania.

Fachowcy podsumowując sezon rozpisywać się będą z pewnością o fenomenalnych meczach niesłusznie pominiętych w plebiscytach na najlepszego piłkarza czy najlepszą jedenastkę roku Kane’a, Sona czy Romero. Niejeden doda również komplementy pod adresem Fabio Paraticiego za ściągnięcie z Juventusu Bentancura i Kulusevskiego – ten drugi był, jak się zdaje, planem B po niepowodzeniu związanym z zakupem Luisa Diaza z Porto, ale wykręcił statystyki bardziej imponujące niż Kolumbijczyk w Liverpoolu (w osiemnastu meczach Premier League Szwed zdobył pięć bramek i miał osiem asyst). Ale przecież opowieść o tym sezonie Tottenhamu musi być opowieścią o tym, że właściwie każdy z podopiecznych Antonio Conte stał się w ciągu ostatnich sześciu miesięcy lepszym piłkarzem. W maju nawet najsłabsze ogniwa wyjściowej jedenastki – wahadłowi Sessegon i Emerson Royal, zresztą grający w zastępstwie kontuzjowanych Reguliona i Doherty’ego, przestali przypominać zagubionych we mgle: nareszcie zdrowy młody Anglik, po tym jak wyłączył z gry kolejno Salaha i Sakę, wydaje się faworytem do utrzymania miejsca w składzie także w przyszłym roku. A kiedy się słucha rozmów z piłkarzami na temat trenera Tottenhamu, można odnieść wrażenie, że uprawiają kult jednostki. W skrócie: z jego przyjściem zmieniło się wszystko.

Będzie z pewnością czas powspominać kluczowe momenty. Z perspektywy klubowego folkloru najważniejszym będzie oczywiście zmiana Moury na Bergwijna w przegranym 3:0 meczu z MU, ostatnim pod wodzą Nuno Espirito Santo, która wywołała taką furię fanów, że Daniel Levy postanowił działać szybko w poczuciu, że za chwilę ta furia obróci się przeciw niemu. Kolejnym: wejście Bergwijna za Reguliona w styczniowym spotkaniu z Leicester i dwie bramki Holendra w doliczonym czasie gry. Jeszcze jednym – kolejny gol w doliczonym czasie gry, tym razem Kane’a na Etihad, w lutym. Z perspektywy wewnętrznych relacji w drużynie: tyrada Contego po porażce z Burnley w tymże lutym, zaraz po wyjazdowym zwycięstwie z City. Potem wyglądało to już coraz lepiej, nawet porażka z United była niezasłużona, a z chwilowego dołka sprzed miesiąca (tylko punkt w spotkaniach z Brighton i Brentford) udało się wyjść w stylu, którego ucieleśnieniem mógłby być podwójny wślizg Romero, rozpoczynający akcję zakończoną golem Sona w meczu z Leicester, na początku maja. Nigdy jeszcze żarty na temat „Spursy” Tottenhamu nie brzmiały tak sucho jak w minionym tygodniu, kiedy drużyna szykowała się do rutynowego zwycięstwa ze zdegradowanym Norwich. Nawet spekulacje na temat wirusa żołądkowego, który zakłócił przygotowania do dwóch ostatnich meczów, Conte ucinał zdaniem, że nie ma mowy, by gracze tacy jak Lloris czy Kane odpuścili sobie spotkania tej rangi z powodu jakiegoś tam wirusa.

Będzie z pewnością czas także na rozważania na temat przyszłości włoskiego trenera. Conte podpisał kontrakt zaledwie półtoraroczny, a w zasadzie od początku pracy z Tottenhamem zapowiada, że po tym sezonie odbędzie rozmowę z Danielem Levym na temat swoich ambicji i możliwości sprostania im przez klub. Wiadomo, że przywykł walczyć o mistrzostwo, a od tego celu Tottenham w obecnym stanie jest jednak bardzo daleko. Wiadomo, że rywale się zbroją. Wiadomo, że możliwość dokonania pięciu zmian w meczu odmieni piłkę nożną po raz kolejny, a ci, którzy będą mieli szeroką kadrę, zyskają tu ogromne przewagi nad pozostałymi. 

Tak naprawdę trudno więc spekulować, kto poprowadzi drużynę z północnego Londynu w przyszłorocznej edycji Ligi Mistrzów i jak bardzo jej skład będzie się różnił od obecnego. Czy Conte zostanie? Czy w ślad za nim zostanie także Kane, wpatrzony we Włocha jak w obrazek? Powtórzę: z pewnością będzie czas na takie rozważania. Na razie zalecam toast za zdrowie Antonio Conte, najlepiej winem z jego rodzinnej Apulii. Porządne primitivo będzie jak znalazł.

Derby dla Tottenhamu. Ale czy sezon?

1 odpowiedź

Co było do wygrania. Za te wszystkie stracone punkty, z Brightonem choćby, z którym gdyby udało się chociaż zremisować na własnym boisku, nie trzeba byłoby teraz modlić się o dobry wynik Newcastle przeciwko Arsenalowi w poniedziałek. Za okoliczności porażki na Emirates, pod Nuno Espirito Santo, gdzie nie tylko brak pomysłu na grę, ale po prostu brak zaangażowania w walkę, był zaiste szokujący. Za okoliczności porażki na Turf Moor także, po którym to meczu Antonio Conte eksplodował, mówiąc, że może nie nadaje się do tej pracy.

Wspominam to wszystko z prostego powodu. Fajnie wygrywać z Arsenalem czy z Manchesterem City. Miło urywać punkty Liverpoolowi. Ale na koniec sezonu przegrane z Brighton czy Burnley mogą zadecydować o braku awansu do Ligi Mistrzów. Przegrane, które nadeszły niespodziewanie, po występach udanych, kiedy wydawało się, że wszystko jest na najlepszej drodze. Oto, dlaczego także Conte we wszystkich wczorajszych wypowiedziach tonował entuzjazm, przypominając, że teraz po prostu trzeba się porządnie przygotować do kolejnego spotkania – z Burnley właśnie. Zwłaszcza że czasu naprawdę nie ma zbyt wiele – do niedzielnego południa.

I zwłaszcza że Burnley nie będzie rywalem tak wygodnym jak Arsenal. Wiem, to zdanie może brzmieć dziwnie, bo różnica klas tych dwóch przeciwników jest bezdyskusyjna, ale znowuż: przed meczem z Kanonierami, podobnie jak przed meczem z Liverpoolem, nie bałem się aż tak bardzo. Wiedziałem, że goście przyjadą tu grać swoje, że będą zmotywowani i że będą myśleć o ofensywie (w ciągu pierwszych siedmiu minut Tottenham nie wymienił ani jednego podania na ich połowie). I że bardzo nam to podejście będzie pasowało. Że wystarczy zachowując uważność w defensywie na Arsenal nacisnąć – niekoniecznie zresztą biegając za jego piłkarzami po całym boisku – a po odbiorze piłki błyskawicznie wyprowadzić atak, uruchomić biegnących Sona, Kulusevskiego albo któregoś z wahadłowych. Zwłaszcza szybkość Sona okazała się kluczowa.

Nie wiedziałem oczywiście, że Arsenal sam pozbawi się szans na wygranie derbów. Z pomeczowej konferencji Antonio Conte pozostanie wiele smacznych cytatów o Artecie, który – streszczam wywód Włocha – wiecznie narzeka, a przecież nie powinien, bo jest naprawdę dobrym trenerem, ale najcelniejszy strzał został wyprowadzony mimochodem. „Jeśli dociskasz piłkarzy za bardzo, ryzykujesz, że odpowiedzą na opak” – mówił trener gospodarzy swoją prostą angielszczyzną. Nawiązanie do przemotywowanego Roba Holdinga, który na swoją czerwoną kartkę pracował od początku (i faul z dziesiątej, i faul z dwunastej minuty zasługiwały na żółte kartki, a uderzenie łokciem, za który obejrzał drugą żółtą, mógł być właściwie automatyczną czerwoną), wydawało się oczywiste. We wczesnej fazie spotkania, nawiasem mówiąc, żółtą kartkę obejrzał również Ben Davies: Conte błyskawicznie przekazał mu z ławki komunikat, że musi się od teraz bardzo pilnować, a w końcówce zdjął go z boiska.

Oczywiście rzut karny, po którym Tottenham objął prowadzenie, był z gatunku bardzo miękkich, mniej więcej jak jedenastka, którą Howard Webb podyktował przeciwko Polsce w meczu z Austrią na Euro 2008: przepisy zostały przekroczone, ale wielu arbitrów w takiej sytuacji przymyka oko. Czy gdybym kibicował Kanonierom, uważałbym tego karnego za rozbój w biały dzień? W moim temperamencie słabo się mieści szukanie przyczyn porażki w okolicznościach zewnętrznych, typu kalendarz czy złe sędziowanie – może więc raczej zwracałbym uwagę na fakt, że do świetnego dośrodkowania Kulusevskiego startowało w polu karnym trzech graczy ofensywnych Tottenhamu i tylko trzech obrońców gości, a Cedric nie wiedział, czy ma pilnować Sona, czy może Sessegnona, i zapewne dlatego postanowił się trochę rozepchnąć.

Pomeczową wypowiedź Contego można sprowadzić w gruncie rzeczy do braku doświadczenia – i jego vis a vis, i jego młodych podopiecznych. To było coś, czym wykazał się Kane, po pierwszej napaści Holdinga na Sona wkraczając między nich, żeby Koreańczyk nie mógł odpowiedzieć. To było coś, czym Tottenham zaimponował również przy stanie 1:0, rzucając się do ataku zanim jeszcze goście zdążą się przegrupować. Gol po rzucie rożnym – dośrodkowanie Sona, zgranie Bentancura, Kane przy dalekim słupku – był z gatunku wypracowanych: spójrzcie, jak od momentu, w którym Koreańczyk uderza piłkę, Anglik truchta w lewą stronę, omijając kłębiących się w centrum zawodników i cały czas pilnując, żeby nie spalić. A potem już grało się bardzo łatwo i właściwie szkoda, że w drugiej połowie nie udało się strzelić jeszcze czwartej i piątej bramki.

Co było do wygrania zatem. Po prostu. Mimo nieobecności poobijanego w meczu z Liverpoolem  Romero (Sanchez dał dobrą zmianę – to od jego podania zaczęła się akcja dająca trzecią bramkę…). Mimo że w środku pola brakowało zawodników o kunszcie Ødegaarda. Mimo że Lloris i tym razem wypuścił sobie piłkę po wyjściu do jednego z dośrodkowań (zaasekurował go, który to już raz w tym sezonie, Højbjerg). Mimo że wahadłowi w tej drużynie wciąż pozostawiają wiele do życzenia – choć nieodczuwający skutków kontuzji Sessegnon znów gra lepiej z meczu na mecz i chyba nie będzie chciał oddać miejsca w wyjściowej jedenastce. Mimo że wciąż nie wiadomo, jak ten sezon się skończy.

Napisałbym, że teraz cała nadzieja w Newcastle. I w buzujących w Artecie emocjach. Ale najpierw trzeba wygrać z Burnley. Oby doping był równie imponujący, jak wczoraj, kiedy na nowym stadionie padł rekord frekwencyjny, a trybuny wibrowały od pierwszej do ostatniej minuty. „Kibice strzelili jednego gola – podsumował Conte. – My strzeliliśmy dwa i jednego dla nich”.

Z Amsterdamu na Anfield

Dodaj komentarz

Po pierwsze i najważniejsze: jeśli na końcu zabraknie punktu czy dwóch, to nie przez wczorajszy remis na Anfield. Jeśli zresztą miałbym być zupełnie szczery, to się nawet spodziewałem, że o dobry wynik w meczu z Liverpoolem będzie łatwiej niż na przykład w spotkaniu z tymi, którzy przed trzema tygodniami odebrali Tottenhamowi w Londynie aż trzy oczka, czyli z Brightonem. Jeżeli Antonio Conte czegoś jeszcze swoich piłkarzy nie nauczył, to tego, czego ta drużyna nie potrafi od czasu, kiedy Christian Eriksen zaczął myśleć o tym, że pora się z nią rozstać, czyli przechodzenia przez zasieki zespołów broniących się nisko i niezostawiających wiele przestrzeni między poszczególnymi formacjami. Można by w sumie powiedzieć: karma wraca, bo włoski trener Tottenhamu sam arcychętnie tę strategię stosuje, kiedy przychodzi mu rywalizować z klubami, których filozofia gry opiera się na proaktywności. Czy to na Anfield, czy na Etihad, ale też w starciach z takimi Leicester czy Leeds, nie przejmuje się statystykami posiadania piłki, nie dba o scenariusze cierpliwego rozgrywania na połowie rywala, nie bardzo wie (a nawet jeśli wie, to nie bardzo się tym dzieli), co to atak pozycyjny. Jego podopieczni, skupieni przed własnym polem karnym, czyhają na moment, w którym po udanym odbiorze któregoś z obrońców stojący tyłem do bramki przeciwnika gdzieś na połowie boiska Harry Kane dostanie piłkę, a następnie uruchomi jednym podaniem pędzących już kolegów, Kulusevskiego czy Sona, ewentualnie na taki, w którym raz na sto prób wypali któraś z szarż najsłabszych ogniw w jego systemie, czyli wahadłowych.

Chociaż akurat tym razem zarówno Ryana Sessegnona wypada pochwalić za asystę i za to, że pozbierał się po feralnej główce, której wybicie sprawiło bodaj najwięcej kłopotów Hugo Llorisowi w czasie całego meczu, jak Emersona Royala za zdyscyplinowaną grę obronną, kluczowe dalekie podanie do Kane’a w akcji bramkowej i kilka udanych prób wyjścia z piłką – jeśli chciałoby się Brazylijczyka za coś skrytykować, to chyba tylko za to, że wybił parę razy futbolówkę na róg, choć dośrodkowana niezbyt celnie przez któregoś z graczy Liverpoolu i tak zmierzała już za linię końcową.

Nie wiem jednak, czy po takim meczu powinno się wchodzić w ocenę indywidualnych występów. Narzekać na przykład na Bentancura, że – rozpuszczony spotkaniami, w których rywale doskakują do niego z mniejszą zaciętością lub w wolniejszym tempie niż ci z Liverpoolu – kilka razy stracił piłkę przed własnym polem karnym, mylnie zakładając, że jeszcze ma ułamek sekundy na nabranie tchu. Nie, tu trzeba pisać o drużynie jako takiej: chwalić dyscyplinę, konsekwencję, ofiarność i odwagę (zwłaszcza podczas wyprowadzania piłki od obrony, co za każdym razem przyprawiało mnie o przerażenie, a co generalnie okazało się strategię skuteczną, także dlatego, że budowało w drużynie zaufanie do własnych sił), a w końcu za koncentrację i cierpliwość. To był naprawdę dojrzały mecz Tottenhamu, a i o tym ułamku sekundy Bentancura też wypada pisać z większą wyrozumiałością, bo kontrpressing Liverpoolu chwalił po meczu sam Jurgen Klopp. To było dziewięćdziesiąt sześć minut, w trakcie których Tottenham wytrzymał presję psychiczną i fizyczną. I w których stracił gola po rykoszecie.

Nie będę się rzecz jasna spierał z faktami: Liverpool toczy w tym sezonie bój wspaniały, a fakt, że 8 maja, po pięćdziesięciu ośmiu rozegranych meczach, ma wciąż nadzieję na cztery trofea, wystawia Kloppowi i jego piłkarzom wspaniałe świadectwo. Także w tym spotkaniu gospodarze dominowali, gospodarze byli groźni po stałych fragmentach i po wspomnianych przejęciach piłki na połowie Tottenhamu – gdyby gospodarze przegrali, byłoby to niesprawiedliwe jak cholera. Ale… gospodarze naprawdę mogli przegrać i frustracja przebijająca z pomeczowych narzekań ich trenera na to, że rywale mają piłkarzy światowej klasy i każą im jedynie blokować strzały, wydaje się jednak cokolwiek nadmierna – także dlatego, że rywalom Liverpoolu do mistrzostwa odebrali nie cztery, a całe sześć punktów. Zresztą Klopp pracuje na Anfield siedem lat, a Conte na White Hart Lane siedem miesięcy, w sumie to może nawet na tę niezdarność w ataku pozycyjnym nie powinienem narzekać, skoro żaden ze środkowych pomocników Tottenhamu nie ma w tej kwestii kompetencji takiego Thiago Alcantary.

Po wszystkich doświadczeniach Tottenhamu z występami w Lidze Mistrzów za kadencji Mauricio Pochettino (dziś trzecia rocznica cudu w Amsterdamie, wciąż najpiękniejszego doświadczenia w moim kibicowskim życiu…), ba: po starciu z Liverpoolem w finale tych rozgrywek, trudno oczywiście portretować wczorajszy pojedynek w kategoriach starcia Dawida z Goliatem, ale w jednej kwestii włoskiemu trenerowi gości trudno odmówić racji: przez te trzy lata od madryckiego finału Liverpool konsekwentnie budował, wzmacniał i odświeżał skład, a Tottenham szedł od jednej personalnej pomyłki do drugiej i właściwie dopiero zatrudnienie Contego, a w styczniu transfery Kulusevskiego i Bentancura można uznać za nowy początek.

W zachwytach nie ma co przesadzać: nawet tym najbardziej zwykle komplementowanym zawodnikom od zabezpieczania tyłów, jak Romero, zdarzały się proste błędy, a i gracze ofensywni tracili raz czy drugi głowę, może również dlatego, że sytuacje, w których się znaleźli, były zaskakująco dogodne (zwłaszcza ta z doliczonego czasu gry, kiedy Hojbjerg po dośrodkowaniu Winksa nie przepuścił piłki do Bergwijna i nie umiał jej podać celnie w kierunku Kane’a). Ale znów: jak zapisałem to zdanie, to natychmiast myślę, że nie ma co też przesadzać w krytyce. To był mecz na Anfield. Tu się wszystko odbywa szybciej i intensywniej. Nie stracić głowy w tym kotle, nie zrobić żadnego z tych typowych ponoć dla Tottenhamu, komicznych, nieoczekiwanych błędów, nie złapać piłki ręką ani nie sfaulować nikogo w polu karnym, po prostu wytrwać przy swoim, i nawet po utracie prowadzenia dowieźć remis do końca, zaiste: na miejscu Antonio Contego musiałbym mieć poczucie, że z tej mąki naprawdę może być chleb.

To jest tak naprawdę najważniejsze i najciekawsze pytanie na najbliższe tygodnie. Co zrobi Antonio Conte po sezonie z drużyną, która dwa razy wygrała z Manchesterem City (choć raz, oddajmy mu tę sprawiedliwość, pod Nuno Espirito Santo) i dwa razy zremisowała z Liverpoolem, ale dała się zabiegać Southamptonowi albo przegrywała z Brightonem. Pytanie niezależne tak naprawdę od losu rywalizacji z Arsenalem o czwarte miejsce, choć rzecz jasna awans do Ligi Mistrzów już po pierwszym niecałym sezonie pracy byłby i dla Włocha, i np. dla Harry’ego Kane’a potężnym argumentem, by zostać, a i dla prezesa Levy’ego oznaczałby nadmuchanie poduszki finansowej, z której miałby sfinansować dalsze inwestycje w drużynę, których domaga się od niego Conte. Pytanie, w którym jest pochwała trenerskiej pracy, bo w zasadzie każdy z występujących wczoraj w barwach Tottenhamu zawodników wygląda na lepszego niż był tych siedem miesięcy temu – ale też pochwała charakteru ekipy, która z ufnością powierzyła się w ręce Włocha, bo np. Ralf Rangnick przekonuje się boleśnie, że to wcale nie musi być reguła. Pytanie, w którym jest nadzieja, że Fabio Paratici do Romero, Bentancura czy Kulusevskiego dołoży kolejne włoskie specjały, kończąc zarazem czyszczenie szatni z nietrafionych transferów okresu poprzedniego. Pytanie, w którym jest wiara, że zamiast odtwarzać sobie po raz nie wiadomo który ów wspaniały mecz sprzed trzech lat z Amsterdamu będę mógł jeszcze kiedyś przeżyć kolejny taki.

Drużyna Harry’ego Kane’a

2 komentarze

Football, bloody hell: najpierw przegrać na własnym boisku z Southamptonem i Wolves – przegrać, dodajmy, raczej bezdyskusyjnie, zważywszy na fantastyczny pressing gości w pierwszym meczu i prezenty Llorisa w drugim spotkaniu – a potem wygrać na wyjeździe z Manchesterem City. Wygrać z Manchesterem CIty, i to wygrać w sposób i w okolicznościach tak kompletnie do Tottenhamu niepasujących, że wciąż wydaje mi się to trudne do uwierzenia. Już nawet zostawiając na boku wszystkie okoliczności pozasportowe, to znaczy trwające pół tygodnia zamieszanie wokół wywiadu Antonio Conte dla Sky Italia i jego co najmniej niejasnych wypowiedzi na temat styczniowego okienka, pozbywania się ważnych zawodników, kupowania niegotowych piłkarzy czy szans na pierwszą czwórkę – mówimy przecież o meczu, w którym powodów, by złożyć broń, było aż nadto.

Mówimy przecież o meczu z mistrzem kraju, najlepszą drużyną ligi, a może nawet kontynentu. Mówimy o meczu, w którym Tottenham objął wprawdzie prowadzenie już w czwartej minucie, ale jeszcze przed przerwą dał sobie strzelić bramkę – i to w niegroźnej stosunkowo sytuacji, po kolejnym niestety błędzie lidera i kapitana drużyny Hugo Llorisa, który wypuścił przed siebie piłkę proszącą się o chwyt, czym umożliwił strzał Gundogana. Mówimy o meczu, w którym po tym, jak Tottenham znów zdołał wyjść na prowadzenie, Ederson obronił uderzenie Kane’a, mogące dać gościom dwubramkową przewagę. Mówimy o meczu, w którym Kane trafił kolejny raz do siatki, ale jego gola na 3:1 unieważnił VAR, bo przy świetnym przerzucie Daviesa do Kulusevskiego Szwed był jednak na spalonym. Mówimy o meczu, w którym w doliczonym już czasie gry po ręce Romero i kolejnej interwencji VAR gospodarze dostali karnego i doprowadzili do wyrównania. Doprawdy, podnieść się po tym wszystkim po raz kolejny, wyprowadzić jeszcze jeden atak, zdobyć bramkę w 97. minucie, a potem wytrzymać kolejne minuty, doliczone przez Anthony’ego Taylora do doliczonego czasu gry – wszystko to wydaje się tak nie pasować do naszej wiedzy o tej drużynie, że może naprawdę, ale to naprawdę, tfu, tfu, splunąć przez lewe ramię, zaczyna się w niej i z nią dziać coś nowego?

To, co się wydarzyło przed miesiącem w Leicester to były w gruncie rzeczy dwie szalone minuty, pozwalające, owszem, konstruować nowe narracje i szukać momentu założycielskiego drużyny Antonio Conte, ale nieoddające przecież całej prawdy o przebiegu meczu. Tutaj, upieram się, było coś jeszcze niż walka do końca. Był przygotowany i konsekwentnie realizowany plan, był sposób na przeszkodzenie Manchesterowi City w rozwinięciu skrzydeł i na wyprowadzenie własnych ataków. Była konsekwencja w realizacji przedmeczowych założeń. Było mnóstwo pracy, włożonej przez całą drużynę w grę defensywną (Son asekurujący Sessegnona, Kulusevski wspierający Emersona – i Koreańczyka, i Szweda słusznie komplementować się będzie za gole i udział przy golach, ale także przed własną bramką zostawili mnóstwo serca). Jeśli były też błędy, na które nieraz się zżymałem (np. kiedy wystraszony Sessegnon nieprzekonująco próbował szarżować lewą stroną i bardzo szybko gubił piłkę, albo kiedy Bentancur tracił piłkę na własnej połowie), to przecież błyskawicznie naprawiane przez któregoś z kolegów.

Oczywiście, oczywiście. W końcu, po tylu miesiącach, obrona Tottenhamu wyszła w ustawieniu, o którym Conte mówił od początku – z Romero po prawej, Daviesem po lewej i organizującym ich pracę Dierem pośrodku. Oczywiście, zwłaszcza Romero był w tej trójce znakomity i nawet to, że dał City karnego, nie jest w stanie zmienić mojej opinii. Oczywiście, nie brakowało chwil, w których Tottenham grał na czas. Oczywiście, wszystkie przerwy w grze, zwłaszcza w pierwszej połowie, wybijały gospodarzy z uderzenia i odbierały ich akcjom płynności, do której tak bardzo nas przyzwyczaili. Oczywiście, w przypadku Dejana Kulusevskiego można mówić o elemencie zaskoczenia, bo ani ostatnimi czasy w Juventusie, ani w pierwszych epizodach na boiskach Premier League nie zapowiadał aż takiej skuteczności i precyzji. Pal jednak licho te wszystkie zastrzeżenia: jak to często bywa w przypadku Manchesteru City gigantyczna przewaga piłkarzy Pepa Guardioli w posiadaniu piłki nie przekładała się na arcyklarowne sytuacje, natomiast jeśli chodzi o głęboko cofnięty Tottenham, to zmysł tej drużyny w wynalezieniu sobie wolnej przestrzeni podczas ataków, tempo, z jakim potrafiła ona wyjść spod własnej bramki – bynajmniej nie tylko dzięki szybkości nóg, ale przede wszystkim dzięki otwierającym podaniom i umiejętności znalezienia sobie wolnej przestrzeni przez wychodzących piłkarzy – doprawdy zasługiwał na najwyższe noty.

Choć kiedy o najwyższych notach mówimy, trudno nie poświęcić osobnego akapitu Harry’emu Kane’owi. Antonio Conte mówił od początku, gdzie widzi kapitana reprezentacji Anglii – a wcześniejsze sukcesy Włocha w pracy z innymi środkowymi napastnikami zapowiadały, że w trakcie kolejnych spotkań Kane będzie nie tylko dochodził do pozycji strzeleckich, ale także zdobywał swoje bramki. Ale w jego występie było przecież coś więcej niż popis króla pola karnego, klasycznej „dziewiątki”. To Kane w czwartej minucie dostrzegł wybiegającego za plecy wysoko ustawionej linii obrony gospodarzy Sona i obsłużył go idealnym podaniem, po którym ten zgrał do Kulusevskiego. To on podobnych zagrań – takich, które przystoją bardziej „dziesiątce” niż „dziewiątce” – miał jeszcze kilka. To on wygrywał pojedynki z rywalami, dawał oddech obrońcom, uruchamiał podaniami wychodzących kolegów – ale przede wszystkim to on wpadał w pole karne i przy każdej możliwej okazji strzelał celnie. Jasne: nie wykluczam, że przemawia przeze mnie emocja chwili, ale doprawdy nie wiem, czy nie był to jego najlepszy, czytaj: najbardziej kompletny występ w koszulce Tottenhamu. Oby tak dalej, zwłaszcza że Conte mówi, iż Anglik wciąż jeszcze ma co poprawiać.

Ale to zdecydowanie nie był „one man show” – i w tym sensie Pepowi Guardioli kolejny raz odbija się czkawką fraza o „drużynie Harry’ego Kane’a”. I to zdecydowanie nie była tylko strategia na parkowanie autobusu. Weźmy drugiego gola Tottenhamu, który przecież zaczął się od rozegrania piłki przed własną bramką przez Llorisa, a w wymianie podań przed asystą Sona uczestniczyli również Sessegnon i Kane. Weźmy akcję z 64. minuty, po której strzał Kane’a zatrzymał bramkarz gospodarzy: również rozpoczętą na własnej połowie, dzięki odbiorowi Romero, błyskawicznym odegraniu Bentancura do Sona, klepki Koreańczyka z Kane’em, odegraniu Anglika znów do Bentancura, który wypuścił po skrzydle Sessegnona, żeby Urugwajczyk i Koreańczyk mogli zagrać kolejne podania. Weźmy także trzeciego gola, kiedy również przed przyspieszeniem i asystą Kulusevskiego udało się wymienić kilka podań. Weźmy w końcu opisaną tu już wcześniej pierwszą bramkę – każda z tych akcji była efektem pomysłu, który narodził się i został wycyzelowany w ośrodku treningowym. W strategii Tottenhamu kluczowe były momenty, w których udawało się przejąć piłkę; goście nie bronili się, by tego meczu nie przegrać, ale by przerwać atak rywala i wyprowadzić swój.

Uwielbiam to. Uwielbiam znów widzieć potencjał rozwoju drużyny i doceniać postęp poszczególnych zawodników – nawet najsłabsze dzisiaj ogniwa, czyli obaj wahadłowi, rośli z każdą chwilą i z pewnością fakt, że Ryan Sessegnon rozegrał w końcu 90 minut w zwycięskim meczu na takim stadionie może oznaczać dla niego nowe otwarcie. Uwielbiam słuchać, jak w pomeczowych wywiadach trener naciska właściwe guziki: mówi o tym, że bardzo lubi pracować z tą grupą piłkarzy, że to jedni z najlepszych, z którymi miał do czynienia w całej swojej karierze, i że jego ambicją jest zrobienie z każdego z nich po kolei lepszego zawodnika. No i że, oczywiście, ten świetny mecz na niewiele się przyda, jeśli teraz Tottenhamowi powinie się noga podczas wyjazdów do Burnley i Leeds.

Puenta będzie banalnie oczywista. Zanim parę miesięcy temu prezes Daniel Levy jakimś cudem zdołał zatrudnić jednego z najlepszych trenerów świata, wydawało się, że ten klub czeka kolejny sezon w środku tabeli, a na zakończenie – odejście jego talizmanu i ikony, czyli Harry’ego Kane’a właśnie. Dziś drużyna odżyła, bije się o pierwszą czwórkę, talizman ponoć nie wyklucza przedłużenia kontraktu, pod jednym wszakże warunkiem – że jego włoski szkoleniowiec dostanie latem naprawdę porządne wsparcie na rynku transferowym. Znów masz złoty róg, Daniel. Nie zepsuj tego.