Tottenham, sprawdzono

Widziałem już mnóstwo takich meczów. Gdybym miał więcej czasu na szperanie w archiwach, wynalazłbym jakiś link do wpisu na tym blogu z czasów, gdy trenerem Tottenhamu był Juande Ramos, albo Harry Redknapp, albo Andre Villas-Boas, albo Tim Sherwood (Martinowi Jolowi, ze względu na okoliczności zwolnienia, daruję bycie wymienionym w tym zestawie); wpisu, w którym biadam na okoliczności kapitulacji ukochanej mej drużyny w starciu z którymś z zespołów tradycyjnej angielskiej czołówki. Jakieś przespane początki, jakieś nieprzytomne zagrania, jakieś chwile gapiostwa i prezenty dla rywali, jakaś wysoka, zbyt wysoka linia obrony (ech, te czasy AVB…), za którą mogli rozpędzać się na przykład zawodnicy Manchesteru City, jakieś koronkowe akcje w polu karnym, cyzelowane przez piłkarzy Arsenalu powiedzmy, a później jakieś gorzkie żale, związane z tym, że oto na naszych oczach oddalają się szanse na awans do Ligi Mistrzów (bo przecież o mistrzostwie kraju serio się raczej nie mówiło). Chwile weryfikacji i przekłuwania balona, pompowanego z kibicowskich projekcji, bo przecież nie z realnego oglądu rzeczywistości.

Wanyama i Dembele jako jedna z najlepszych par środkowych pomocników Premier League, od której wielu niebędących przecież ułomkami rozgrywających z wysp odbija się jak piłeczki pingpongowe? Uniwersalny Dier, równie pewny w środku pomocy, jak i na stoperze, rzucający celne długie podania z głębi pola i skuteczny pod bramką rywala? Wybrany dopiero co piłkarzem miesiąca Alli? Eriksen, w każdej właściwie statystyce, którą mierzy się kreatywność, bijący na głowę Mesuta Ozila? Dobry chłopak Harry Kane? Najszybszy w lidze Kyle Walker?

Nie wymieniam całej drużyny, jak się zorientowaliście. Po pierwsze, gdyby nie Hugo Lloris, Tottenham przegrywałby do przerwy nie dwoma, tylko pięcioma bramkami (choć i on nie ustrzegł się błędu przy jednym z wykopów). Po drugie, Toby Alderweireld wypadł jak zwykle przyzwoicie (choć i on obejrzał żółtą kartkę, próbując naprawiać błąd któregoś z kolegów, co jak na obrońcę właściwie niefaulującego, zasługuje na wzmiankę). Po trzecie, Heung Min Son nie wykorzystał znakomitej sytuacji, będąc sam na sam z Mignoletem, ale od niego – choć kosztował niemało – wciąż wymagamy mniej niż od dotąd wymienionych; gdyby zdrowy był Lamela, Koreańczyk zaczynałby mecz na ławce.

Po czwarte, może najważniejsze. Już w trakcie meczu komentatorzy bezlitośnie krytykowali Bena Daviesa (tu, w Kalabrii, mogliśmy to rozpoznać po ilości zbliżeń na Walijczyka) za to, do jakiego stopnia nie radził sobie z Sadio Mane. Ale Davies również był tu na papierach zmiennika – za kontuzjowanego Rose’a, a wiele z sytuacji, w trakcie których ośmieszał go Senegalczyk, było efektem dramatycznego braku asekuracji ze strony kolegów, a być może także trenerskiego pomyślunku. Czy podczas kilkutygodniowego pobytu Mane na Pucharze Narodów Afryki w Tottenhamie zapomnieli, jak szybkim jest piłkarzem? Czy nie przewidzieli, że pod nieobecność Rose’a Liverpool będzie próbował jak najczęściej grać prawym skrzydłem?

Nie czepiam się Daviesa – czepiam się całej drużyny. Kiedy w ostatnich kilku meczach Liverpool przechodził kryzys, formułowano pretensje pod adresem Jurgena Kloppa, że jego jedyną receptą na kolejne porażki jest robić to samo, co do tej pory, tylko intensywniej. Wczoraj ta recepta okazała się nadzwyczaj skuteczna. Liverpool nie tylko robił to samo, co do tej pory, tylko intensywniej. Robił, dodajmy, to samo, co zwykle robi Tottenham – tylko intensywniej.

To było chyba najbardziej dojmujące. Liczba strat piłkarzy Tottenhamu, liczba odbiorów zawodników Liverpoolu. Liczba błędów, kiepskich przyjęć piłki, niecelnych podań spowodowanych tym, że w momencie, gdy otrzymywałeś futbolówkę i przez ułamek sekundy zastanawiałeś się, co z nią zrobić, był już przy tobie któryś z rywali. Ile razy Dembele próbował przedrzeć się przez środek pola Liverpoolu dryblingiem i został zablokowany? Ile razy Wanyama przyjmował piłkę, żeby nie zdążyć już przekazać jej dalej (przy pierwszym golu odebrał mu ją maleńki Coutinho, tak jak Mane Dierowi przy drugim)? Ile razy tempo akcji siadało z powodu takiego przyjęcia, a przy nieobstawionym chwilę wcześniej koledze pojawiał się przeciwnik?

Liverpool, faktycznie, kompletnie nie przypominał drużyny z ostatnich kilku spotkań. Zamiast jałowego utrzymywania się przy piłce – powrót „heavy metal footballu”. Biegający do utraty tchu Lallana i Firmino, odpowiedzialny Henderson, znakomity Winjaldum, chowający Wanyamę do kieszeni, i co najmniej dwukrotnie obsługujący doskonałym podaniem wybiegającego na pozycję Mane (nie wymieniam tylko Coutinho, wciąż bledszego niż przywykliśmy, choć i on z łatwością dostawał się w pole karne gości). Błyskawiczne podania, olśniewająco szybki ruch bez piłki, dzikość pressingu – oto charakterystyka drużyn Kloppa w najlepszym wydaniu. Tyle się mówiło o dziurawej obronie Liverpoolu – i raz nawet Lucas i Matip pogubili się przy podaniu Walkera do Eriksena, ale poza tym nie została ona poważnie przetestowana.

Mauricio Pochettino mówił po tym meczu, że nie można serio myśleć o walce o mistrzostwo kraju wykazując tak daleko idący brak zaangażowania i agresji. Ja tam na gadki o mistrzostwie się nie nabierałem, a i w powtórny awans do Ligi Mistrzów nie wierzę. „Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono” – z wahaniem przywołuję frazę z wiersza poetki, której piątą rocznicę śmierci obchodziliśmy półtora tygodnia temu; wiersza na temat o niebo poważniejszy niż jakaś tam piłka nożna. Problem w tym, że, niestety, o Tottenhamie wiem bardzo wiele. Żałuję tylko, że Marisa i Benito, moi ukochani kalabryjscy sąsiedzi, też się dowiedzieli.

6 komentarzy do “Tottenham, sprawdzono

  1. RS

    Gdy oglądałem jak Tottenham demolował w tym sezonie niektóre drużyny myślałem – teraz, teraz może im się udać – jest paka, jest wola walki, jest tempo, jest zgranie. No i przychodzą takie mecze jak wczorajszy i wychodzą brak zimnej głowy i ławki. Nie odbierając niczego Liverpoolowi i Mane. Nie wiem czy jest w PL para środkowych obrońców, którzy mogą go upilnować gdy piłka znajduje go tak jak wczoraj.

    Odpowiedz
  2. droper

    Panie Michale,
    Mam do Pana felietonów stosunek bardzo emocjonalny – po prostu uwielbiam je czytać. Niestety kibicuję Liverpool’ovi i wczoraj, po raz pierwszy od dłuższego czasu, mogłem się cieszyć ze świetnej gry The Reds. Oddaję klasę Pochettino i Tottenham’owi, ale po prostu czuję się fajnie z tym, że ten mecz tak wyglądał i tak się skończył.
    ***
    P.S.
    A felietony nadal będę czytał. 🙂

    Odpowiedz
  3. Kuba

    Nie mogę oprzeć się wrażeniu że z ulgą przyjął pan porażkę. Jak by ciesząc się że to jednak pan miał rację mówiąc że Tottenham jest najsłabszy z czołówki. Nie twierdzę że tak jest, w końcu co za kibic cieszy się z porażki swojego zespołu, po prostu czuć w tym tekście że wieszczył pan wpadkę i czekał i aż ona nastąpi. Tak, znam dobrze historię Kogutów (lasania, Chelsea w finale LM, oddane 2 miejsce w zeszłym sezonie itp.) i po takich meczach też nie mogę czasami pozbyć się wrażenia że to stary dobry Tottenham, że nic się nie zmieniło. Spójrzmy trochę szerzej: trzy porażki przez cały sezon, na Anfield, Old Trafford, Stamford Bridge – żaden powód do wstydu, najlepsza obrona w lidze (pamiętajmy że z Liverpoolem bez Vertsa i Rose – obaj murowani kandydaci do jedenastki sezonu), świetna forma u siebie. Zdarzają się remisy jak z Sunderlandem ale porażki zostały zredukowane do minimum. Nie zdarzają się kompromitujące wpadki jak Arsenalowi u siebie z Watford. Jeszcze nikt w tym sezonie nie strzelił nam więcej niż 2 bramek, nawet tak mocne w ataku zespoły jak City, Liverpool czy Monaco. To jest „realny ogląd rzeczywistości”. Mistrzostwa nie będzie, zgadzam się. Ale brak TOP 4 będzie porażką. To my od dłuższego czasu plątamy się między drugim a trzecim miejscem. Biorąc pod uwagę terminarz (mecze z czołówką tylko z Arsenalem i United – oba u siebie, Everton także na WHL) oraz te wszystkie czynniki które wymieniłem wyżej, nie widzę powodu dla którego tak pesymistycznie pan do tego podchodzi. Tylko dlatego że Tottenham jest Tottenhamem? Mentalność tej drużyny się zmieniła, na pewno pan to widzi. Czy drużyny Mourinho, Kloppa czy Wengera są mocniejsze sportowo czy właśnie mentalnie?

    Pozdrawiam serdecznie, liczę na bardziej optymistyczne wpisy w przyszłości. Jestem przekonany że Pochettino da ku temu powody 🙂

    Odpowiedz
  4. popek

    Boję się, że arsenal może nieprędko zagrać w lidze angielskiej, bo Niemcy pewnie będą robić problemy ze zwrotem wraku 🙁

    Odpowiedz

Skomentuj droper Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *